Szczepionki gorsze niż choroba?
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021
Gorsze niż choroba? Przegląd możliwych niezamierzonych
konsekwencji stosowania szczepionek mRNA przeciwko COVID-19
Stephanie
Seneff1 i Greg Nigh2
1Computer Science
and Artificial Intelligence Laboratory, MIT, Cambridge MA, 02139, USA, E-mail:
seneff@csail.mit.edu
2Naturopatyczna
Onkologia, Immersion Health, Portland, OR 97214, USA
ABSTRACT
W ramach operacji Warp Speed wprowadzono na rynek
amerykański dwie szczepionki mRNA, wyprodukowane przez firmy Pfizer i Moderna.
Tymczasowe dane sugerowały wysoką skuteczność obu tych szczepionek, co pomogło
usankcjonować wydanie przez FDA pozwolenia na stosowanie w nagłych wypadkach
(Emergency Use Authorization, EUA). Jednak wyjątkowo szybkie przejście tych
szczepionek przez badania kontrolne i masowe stosowanie budzi wiele obaw
dotyczących bezpieczeństwa. W niniejszym przeglądzie najpierw szczegółowo
opisujemy technologię leżącą u podstaw tych szczepionek. Następnie dokonujemy
przeglądu zarówno składników, jak i zamierzonej odpowiedzi biologicznej na te
szczepionki, w tym produkcji samego białka kolca, oraz ich potencjalnego
związku z szerokim zakresem zarówno ostrych, jak i długotrwałych indukowanych
patologii, takich jak zaburzenia krwi, choroby neurodegeneracyjne i choroby
autoimmunologiczne. Wśród tych potencjalnych indukowanych patologii, omawiamy
znaczenie sekwencji aminokwasów związanych z białkami prionowymi w obrębie
białka spike. Przedstawiamy również krótki przegląd badań wspierających
możliwość "sheddingu" białka kolczastego, przenoszenia go z osoby
zaszczepionej na nieszczepioną, co skutkuje objawami indukowanymi u tej
ostatniej. Na zakończenie zajmiemy się często poruszanym punktem debaty, a
mianowicie, czy szczepionki te mogą modyfikować DNA osób otrzymujących
szczepionkę. Chociaż nie ma badań ostatecznie potwierdzających, że tak się
dzieje, przedstawiamy prawdopodobny scenariusz, poparty wcześniej ustalonymi
drogami transformacji i transportu materiału genetycznego, według którego
wstrzyknięty mRNA mógłby ostatecznie zostać włączony do DNA komórek zarodkowych
w celu transmisji transgeneracyjnej. Na zakończenie przedstawiamy nasze
zalecenia dotyczące nadzoru, który pomoże wyjaśnić długoterminowe skutki
stosowania tych eksperymentalnych leków i pozwoli nam lepiej ocenić rzeczywisty
stosunek ryzyka do korzyści tych nowych technologii.
Słowa kluczowe: wzmocnienie zależne od przeciwciał, choroby
autoimmunologiczne, edycja genów, nanocząstki lipidowe, messenger RNA, choroby
prionowe, odwrotna transkrypcja, szczepionki SARS-CoV-2
Wprowadzenie
Bezprecedensowy. To słowo zdefiniowało tak wiele na temat
roku 2020 i pandemii związanej z SARS-CoV-2. Oprócz bezprecedensowej choroby i
jej globalnej reakcji, COVID-19 zapoczątkował również bezprecedensowy proces
badań nad szczepionkami, ich produkcji, testowania i publicznej dystrybucji
(Shaw,
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 403
2021). Poczucie pilności w walce z wirusem doprowadziło do
stworzenia w marcu 2020 roku Operacji Warp Speed (OWS), programu ówczesnego
prezydenta Donalda Trumpa, którego celem było jak najszybsze wprowadzenie na
rynek szczepionki przeciwko COVID-19 (Jacobs i Armstrong, 2020).
OWS ustanowił kilka innych bezprecedensowych aspektów
COVID-19. Po pierwsze, doprowadził on do bezpośredniej współpracy Departamentu
Obrony USA z amerykańskimi departamentami zdrowia w zakresie dystrybucji
szczepionki (Bonsell, 2021). Po drugie, Narodowe Instytuty Zdrowia (NIH) współpracowały
z firmą biotechnologiczną Moderna przy wprowadzaniu na rynek bezprecedensowego
typu szczepionki przeciwko chorobom zakaźnym, wykorzystującej technologię
opartą na mesenger RNA (mRNA) (Narodowe Instytuty Zdrowia, 2020).
Zbieg tych bezprecedensowych wydarzeń szybko uświadomił
opinii publicznej obietnicę i potencjał szczepionek mRNA jako nowej broni
przeciwko chorobom zakaźnym w przyszłości. Jednocześnie wydarzenia bez
precedensu są z definicji pozbawione historii i kontekstu, na podstawie których
można w pełni ocenić ryzyko, oczekiwane korzyści, bezpieczeństwo i
długoterminową zdolność do pozytywnego wkładu w zdrowie publiczne.
W niniejszym artykule dokonamy krótkiego przeglądu jednego
szczególnego aspektu tych bezprecedensowych wydarzeń, a mianowicie opracowania
i wdrożenia szczepionek mRNA przeciwko docelowej klasie chorób zakaźnych pod
nazwą "SARS-CoV-2". Uważamy, że wiele z poruszonych tu kwestii będzie
można zastosować do każdej przyszłej szczepionki mRNA, która może być
wyprodukowana przeciwko innym czynnikom zakaźnym lub w zastosowaniach
związanych z rakiem i chorobami genetycznymi, podczas gdy inne wydają się
szczególnie istotne dla szczepionek mRNA obecnie wdrażanych przeciwko podklasie
wirusów koronowych. Podczas gdy obietnice związane z tą technologią były
szeroko rozgłaszane, obiektywnie ocenione ryzyko i obawy dotyczące
bezpieczeństwa otrzymały o wiele mniej szczegółowej uwagi. Naszym zamiarem jest
dokonanie przeglądu kilku wysoce niepokojących aspektów molekularnych
technologii mRNA związanych z chorobami zakaźnymi oraz skorelowanie ich z
udokumentowanymi i potencjalnymi skutkami patologicznymi.
Rozwój szczepionek
Rozwój szczepionek mRNA przeciwko chorobom zakaźnym jest
bezprecedensowy pod wieloma względami. W publikacji z 2018 roku, sponsorowanej
przez Fundację Billa i Melindy Gatesów, szczepionki podzielono na trzy
kategorie: Simple, Complex i Unprecedented (Young et al., 2018). Szczepionki
proste i złożone reprezentowały standardowe i zmodyfikowane zastosowania
istniejących technologii szczepionkowych. Bezprecedensowe reprezentują
kategorię
Unprecedented
Wiele aspektów Covid-19 i późniejszego rozwoju szczepionki
jest bezprecedensowych dla szczepionki wdrażanej do użytku w populacji ogólnej.
Niektóre z nich obejmują następujące elementy. 1. Pierwsze zastosowanie PEG
(glikolu polietylenowego) we wstrzyknięciu (patrz tekst) 2. Pierwsze
zastosowanie technologii szczepionki mRNA przeciwko czynnikowi zakaźnemu 3. Po
raz pierwszy firma Moderna wprowadziła na rynek jakikolwiek produkt 4. Pierwsza,
w której urzędnicy publicznej służby zdrowia poinformowali osoby otrzymujące
szczepionkę, że mogą spodziewać się reakcji niepożądanej 5. Pierwsza
szczepionka, która została wprowadzona publicznie, nie mając nic więcej niż
wstępne dane dotyczące skuteczności (patrz tekst) 6. Pierwsza szczepionka,
która nie zawiera wyraźnych informacji o zmniejszeniu liczby zakażeń,
zakaźności lub zgonów 7. Pierwsza szczepionka przeciwko koronawirusom, jaką
kiedykolwiek próbowano zastosować u ludzi 8. Pierwsza iniekcja genetycznie
zmodyfikowanych polinukleotydów w populacji ogólnej
International Journal of Vaccine Theory, Practice, and
Research 2(1), May 10, 2021 Page | 404
szczepionkę przeciwko chorobie, dla której nigdy wcześniej
nie było odpowiedniej szczepionki. Przykładem są szczepionki przeciwko HIV i
malarii. Jak wynika z ich analizy, przedstawionej na rycinie 1, opracowanie
bezprecedensowych szczepionek ma zająć 12,5 roku. Co jeszcze bardziej
złowieszcze, szacuje się, że mają one 5% szans na przejście przez badania II
fazy (oceniające skuteczność) i, z tych 5%, 40% szans na przejście przez
badania III fazy (oceniające korzyści dla populacji). Innymi słowy,
bezprecedensowa szczepionka miała 2% prawdopodobieństwo sukcesu na etapie
badania klinicznego III fazy. Jak dosadnie ujęli to autorzy, istnieje
"niskie prawdopodobieństwo sukcesu, szczególnie w przypadku
bezprecedensowych szczepionek." (Young et al., 2018)
Ryc. 1. Wprowadzanie na rynek innowacyjnych szczepionek jest
kosztowne i czasochłonne, z niskim prawdopodobieństwem sukcesu, szczególnie w
przypadku bezprecedensowych szczepionek (zaadaptowane z Young i in., 2018).
Mając to na uwadze, dwa lata później mamy bezprecedensową
szczepionkę z doniesieniami o 90-95% skuteczności (Baden i wsp. 2020). W
rzeczywistości te doniesienia o skuteczności są główną motywacją stojącą za
publicznym poparciem dla przyjęcia szczepień (U.S. Department of Health and
Human Services, 2020). To przeczy nie tylko przewidywaniom, ale i oczekiwaniom.
British Medical Journal (BMJ) może być jedynym znaczącym konwencjonalnym
czasopismem medycznym, w którym pojawiły się głosy zwracające uwagę na obawy
dotyczące skuteczności szczepionki COVID-19. Istnieją powody, aby sądzić, że
szacunki dotyczące skuteczności wymagają ponownej oceny.
Peter Doshi, zastępca redaktora naczelnego BMJ, opublikował
dwie ważne analizy (Doshi 2021a, 2021b) surowych danych udostępnionych FDA
przez producentów szczepionek, danych, które są podstawą twierdzenia o wysokiej
skuteczności. Niestety, zostały one opublikowane na blogu BMJ, a nie w jego
recenzowanej treści. Doshi opublikował jednak badanie dotyczące skuteczności
szczepionek i wątpliwej przydatności punktów końcowych w recenzowanych
publikacjach BMJ (Doshi 2020).
Głównym aspektem krytyki wstępnych danych Doshi jest
wykluczenie ponad 3400 "podejrzanych przypadków COVID-19", które nie
zostały uwzględnione w tymczasowej analizie danych dotyczących szczepionki
firmy Pfizer przekazanych do FDA. Co więcej, niski, ale nie trywialny procent
osób w obu szczepionkach Moderna
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 405
W obu badaniach Moderna i Pfizer uznano, że są one
SARS-CoV-1-dodatnie na poziomie wyjściowym, mimo że wcześniejsze zakażenie było
podstawą do wykluczenia. Z tych i innych powodów tymczasowe oszacowanie
skuteczności na poziomie około 95% dla obu szczepionek jest podejrzane.
W nowszej analizie zwrócono szczególną uwagę na kwestię
względnego i bezwzględnego zmniejszenia ryzyka. Podczas gdy wysokie szacunki
zmniejszenia ryzyka opierają się na ryzyku względnym, bezwzględne zmniejszenie
ryzyka jest bardziej odpowiednią miarą dla członka społeczeństwa, aby określić,
czy szczepienie zapewnia znaczące zmniejszenie ryzyka osobiście. W tej
analizie, wykorzystującej dane dostarczone przez producentów szczepionek do
FDA, szczepionka Moderna w czasie analizy okresowej wykazywała bezwzględne
zmniejszenie ryzyka o 1,1% (p=0,004), podczas gdy bezwzględne zmniejszenie
ryzyka w przypadku szczepionki firmy Pfizer wynosiło 0,7% (p<0,000) (Brown 2021).
Inne osoby podniosły ważne dodatkowe pytania dotyczące
rozwoju szczepionki COVID-19, pytania mające bezpośredni związek z omawianymi
tu szczepionkami mRNA. Na przykład Haidere, et. al. (2021) identyfikują cztery
"krytyczne pytania" związane z rozwojem tych szczepionek, pytania,
które są istotne zarówno dla ich bezpieczeństwa, jak i skuteczności:
- Czy szczepionki będą stymulować odpowiedź immunologiczną?
- Czy szczepionki zapewnią trwałą odporność immunologiczną?
- Jak SARS-CoV-2 będzie mutował?
- Czy jesteśmy przygotowani na niepowodzenia szczepionek?
Brak standardowych i rozszerzonych badań przedklinicznych i
klinicznych dwóch wdrożonych szczepionek mRNA sprawia, że na każde z tych pytań
trzeba będzie odpowiedzieć z czasem. Dopiero obserwacja odpowiednich danych
fizjologicznych i epidemiologicznych, uzyskanych w wyniku powszechnego
stosowania szczepionek, pozwoli na udzielenie odpowiedzi na te pytania. A to
jest możliwe tylko wtedy, gdy istnieje wolny dostęp do bezstronnych raportów o
wynikach - coś, co wydaje się mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę powszechne
cenzurowanie informacji związanych ze szczepionkami z powodu postrzeganej
potrzeby ogłoszenia sukcesu za wszelką cenę.
Dwie szczepionki zawierające mRNA, które przeszły przez
badania fazy 3 i są obecnie podawane ogółowi społeczeństwa, to szczepionka
Moderna i szczepionka firmy Pfizer-BioNTech. Szczepionki te mają ze sobą wiele
wspólnego. Obie bazują na mRNA kodującym białko spike wirusa SARS-CoV-2. Obie
wykazały względną skuteczność na poziomie 94-95%. Wstępne dane wskazują, że
przeciwciała są nadal obecne po trzech miesiącach. W obu przypadkach zaleca się
podanie dwóch dawek w odstępie trzech lub czterech tygodni, a ostatnio pojawiły
się doniesienia o konieczności corocznych zastrzyków przypominających (Mahose,
2021). Oba są dostarczane poprzez wstrzyknięcie do mięśnia i oba wymagają
przechowywania w stanie głębokiego zamrożenia, aby zapobiec rozpadowi RNA.
Dzieje się tak dlatego, że w przeciwieństwie do dwuniciowego DNA, które jest
bardzo stabilne, jednoniciowe produkty RNA mogą ulec uszkodzeniu lub stać się
bezsilne w ciepłych temperaturach i muszą być przechowywane w bardzo niskiej
temperaturze, aby zachować swoją potencjalną skuteczność (Pushparajah i in.,
2021). Producenci twierdzą, że szczepionka firmy Pfizer wymaga przechowywania w
temperaturze -94 stopni Fahrenheita (-70 stopni Celsjusza), co sprawia, że jej
transport i utrzymanie w niskiej temperaturze w okresie przejściowym przed
ostatecznym podaniem jest bardzo trudne. Szczepionka Moderna może być
przechowywana przez 6 miesięcy w temperaturze -4 stopni Fahrenheita (-20 stopni
Celsjusza), a po rozmrożeniu może być bezpiecznie przechowywana w lodówce przez
30 dni (Zimmer i in., 2021).
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 406
Dwie inne szczepionki, które są obecnie podawane w trybie
awaryjnym, to szczepionka Johnson & Johnson oraz szczepionka AstraZeneca.
Obie oparte są na technologii wektorowego DNA, która znacznie różni się od
technologii stosowanej w szczepionkach mRNA. Chociaż te szczepionki również
zostały wprowadzone na rynek w pośpiechu i bez wystarczającej oceny, nie są one
przedmiotem niniejszego opracowania, więc opiszemy tylko pokrótce sposób ich
opracowania. Szczepionki te oparte są na wadliwej wersji adenowirusa,
dwuniciowego wirusa DNA, który wywołuje przeziębienie. Adenowirus został
zmodyfikowany genetycznie na dwa sposoby, tak, że nie może się replikować z
powodu krytycznych brakujących genów, a jego genom został wzbogacony o kod DNA
dla białka kolców SARS-CoV-2. Produkcja firmy AstraZeneca obejmuje
unieśmiertelnioną ludzką linię komórkową zwaną Human Embryonic Kidney (HEK)
293, która jest hodowana w kulturze wraz z wadliwymi wirusami (Dicks i in.,
2012). Linia komórkowa HEK została zmodyfikowana genetycznie w latach 70.
ubiegłego wieku poprzez dodanie do jej DNA segmentów pochodzących z
adenowirusa, które dostarczają brakujących genów potrzebnych do replikacji
wadliwego wirusa (Louis i in., 1997). Firma Johnson & Johnson stosuje
podobną technikę opartą na linii komórek siatkówki płodu. Ponieważ produkcja
tych szczepionek wymaga genetycznie zmodyfikowanych ludzkich nowotworowych
linii komórkowych, istnieje możliwość skażenia ludzkiego DNA, jak również wielu
innych potencjalnych zanieczyszczeń.
Media wywołały ogromne podniecenie tą rewolucyjną
technologią, ale istnieją również obawy, że możemy nie zdawać sobie sprawy ze
złożoności potencjalnych reakcji organizmu na obce mRNA i inne składniki tych
szczepionek, które wykraczają daleko poza prosty cel oszukania organizmu do
wytworzenia przeciwciał przeciwko białku spike.
W dalszej części tego opracowania opiszemy najpierw bardziej
szczegółowo technologię stojącą za szczepionkami mRNA. Poświęcimy kilka
rozdziałów konkretnym aspektom szczepionek mRNA, które niepokoją nas ze względu
na możliwość wystąpienia zarówno przewidywalnych, jak i nieprzewidywalnych
negatywnych skutków. Kończymy apelem do rządów i przemysłu farmaceutycznego o
rozważenie zachowania większej ostrożności w obecnym przedsięwzięciu
zaszczepienia jak największej liczby ludzi przeciwko SARS-CoV-2.
Technologia szczepionek mRNA
We wczesnej fazie rozwoju terapii genowej opartej na
nukleotydach, znacznie więcej wysiłku włożono w dostarczanie genów poprzez
plazmidy DNA niż poprzez technologię mRNA. Dwie główne przeszkody dla mRNA to
jego przemijająca natura wynikająca z podatności na rozkład przez RNAzy, jak
również jego znana zdolność do wywoływania silnej odpowiedzi immunologicznej,
która zakłóca jego transkrypcję na białko. Wykazano, że plazmidowe DNA
utrzymuje się w mięśniach do sześciu miesięcy, podczas gdy mRNA znika prawie na
pewno znacznie szybciej. W przypadku szczepionek początkowo sądzono, że
immunogenna natura RNA może działać na korzyść, ponieważ mRNA może podwójnie
służyć jako adiuwant szczepionki, eliminując argumenty przemawiające za
toksycznym dodatkiem, takim jak aluminium. Jednak odpowiedź immunologiczna
skutkuje nie tylko odpowiedzią zapalną, ale także szybkim usunięciem RNA i
zahamowaniem transkrypcji. Pomysł ten okazał się więc niepraktyczny.
Przez długi okres czasu badano różne pomysły na
powstrzymanie mRNA przed rozpadem, zanim będzie ono w stanie wyprodukować
białko. Dużym postępem było uświadomienie sobie, że zastąpienie
metylo-pseudouridiny wszystkimi nukleotydami urydynowymi ustabilizuje RNA przed
degradacją, pozwalając mu przetrwać wystarczająco długo, aby wyprodukować
odpowiednią ilość antygenu białkowego.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 407
potrzebnych do immunogenezy (Liu, 2019). Taka forma mRNA
dostarczanego w szczepionce nigdy nie jest spotykana w naturze, a zatem ma
potencjał nieznanych konsekwencji.
Szczepionki mRNA firm Pfizer-BioNTech i Moderna oparte są na
bardzo podobnych technologiach, gdzie w nanocząstce lipidowej zamknięta jest
sekwencja RNA kodująca pełnowartościowe białko spike SARS-CoV-2. W procesie
produkcji, pierwszym krokiem jest zmontowanie cząsteczki DNA kodującej białko
spike. Proces ten został już skomercjalizowany, więc stosunkowo łatwo jest
uzyskać cząsteczkę DNA na podstawie specyfikacji sekwencji nukleotydów (Corbett
i in., 2020). Po bezkomórkowej transkrypcji in vitro z DNA, wykorzystującej
reakcję enzymatyczną katalizowaną przez polimerazę RNA, jednoniciowe RNA jest stabilizowane
poprzez specyficzne modyfikacje nukleozydowe i wysoce oczyszczane.
Firma Moderna z Cambridge, MA, jest jednym z twórców
wdrożonych szczepionek mRNA przeciwko SARS-CoV-2. Kierownictwo Moderny ma
wielką wizję rozszerzenia tej technologii na wiele zastosowań, w których
organizm może być kierowany do produkcji białek terapeutycznych nie tylko do
produkcji przeciwciał, ale także do leczenia chorób genetycznych i nowotworów,
między innymi. Opracowują oni ogólną platformę, w której DNA jest elementem pamięci,
RNA jest "oprogramowaniem", a białka, które są kodowane przez RNA,
reprezentują różne dziedziny zastosowań. Wizja jest ambitna, a teoretyczne
potencjalne zastosowania ogromne (Moderna, 2020). Technologia jest imponująca,
ale manipulowanie kodem życia może prowadzić do zupełnie nieprzewidzianych
negatywnych skutków, potencjalnie długotrwałych lub nawet trwałych.
SARS-CoV-2 jest członkiem klasy wirusów RNA o dodatniej
nici, co oznacza, że kodują one bezpośrednio białka, które są kodowane przez
RNA, zamiast wymagać kopii do nici antysensownej przed translacją do białka.
Wirus składa się przede wszystkim z jednoniciowej cząsteczki RNA zapakowanej
wewnątrz płaszcza białkowego, składającego się z białek strukturalnych wirusa,
w szczególności z białka spike, które ułatwia zarówno wiązanie się wirusa z
receptorem (w przypadku SARS-CoV-2 jest to receptor ACE2), jak i łączenie się
wirusa z błoną komórkową gospodarza. Białko spike wirusa SARS-CoV-2 jest
głównym celem dla przeciwciał neutralizujących. Należy ono do glikoprotein
fuzyjnych klasy I i jest analogiczne do hemaglutyniny produkowanej przez wirusy
grypy oraz glikoprotein fuzyjnych produkowanych przez wirusy syncytialne, a
także gp160 produkowanego przez ludzkiego wirusa niedoboru odporności (HIV)
(Corbett i in., 2020).
Szczepionki mRNA są zwieńczeniem wieloletnich badań nad
możliwością wykorzystania RNA zamkniętego w cząsteczce lipidowej jako posłańca.
Istniejący mechanizm biologiczny komórki gospodarza jest wykorzystywany do
ułatwienia naturalnej produkcji białka z mRNA. Dziedzina ta rozkwitła częściowo
z powodu łatwości, z jaką specyficzne sekwencje oligonukleotydów DNA mogą być
syntetyzowane w laboratorium bez bezpośredniego udziału żywych organizmów.
Technologia ta stała się powszechna i może być wykonywana na dużą skalę, przy
stosunkowo niskich kosztach. Enzymatyczna konwersja DNA do RNA jest również
prosta, a wyizolowanie zasadniczo czystego jednoniciowego RNA z zupy reakcyjnej
jest wykonalne (Kosuri i Church, 2014).
1. Rozważania na temat selekcji i modyfikacji mRNA
Chociaż proces ten jest w zasadzie prosty, producenci
szczepionek z mRNA napotykają na pewne istotne wyzwania techniczne. Pierwszym z
nich, jak już omówiliśmy, jest to, że pozakomórkowe mRNA samo w sobie może
wywołać odpowiedź immunologiczną, która spowoduje jego szybkie usunięcie, zanim
jeszcze zostanie pobrane przez
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Strona |
408
komórek. Dlatego mRNA musi być zamknięte w nanocząsteczce,
która ukryje je przed układem odpornościowym. Drugim problemem jest skłonienie
komórek do pobierania nanocząstek. Można to częściowo rozwiązać poprzez dodanie
do nanocząstki fosfolipidów, aby wykorzystać naturalne szlaki endocytozy
cząstek lipidowych. Trzecim problemem jest aktywacja mechanizmów, które biorą
udział w przekształcaniu RNA w białko. W przypadku SARS-CoV-2 białkiem, które
jest produkowane jest białko spike. Po syntezie białka spike, komórki
prezentujące antygen muszą zaprezentować białko spike limfocytom T, które ostatecznie
wyprodukują ochronne przeciwciała pamięci (Moderna, 2020). Ten etap nie jest
szczególnie prosty, ponieważ nanocząstki są pobierane głównie przez komórki
mięśniowe, które będąc nieruchome, niekoniecznie są przygotowane do
uruchomienia odpowiedzi immunologicznej. Jak zobaczymy, prawdopodobny
scenariusz jest taki, że białko spike jest syntetyzowane przez komórki
mięśniowe, a następnie przekazywane makrofagom działającym jako komórki
prezentujące antygen, które uruchamiają standardową odpowiedź kaskadową opartą
na komórkach B, generującą przeciwciała.
Zawarty w szczepionkach mRNA po syntezie z szablonu DNA
ulega kilku etapom modyfikacji. Niektóre z tych etapów polegają na
przygotowaniu go tak, aby wyglądał dokładnie tak, jak sekwencja ludzkiego mRNA,
odpowiednio zmodyfikowana w celu wspomagania translacji rybosomalnej do białka.
Inne modyfikacje mają na celu ochronę przed rozpadem, tak aby można było
wyprodukować wystarczającą ilość białka do wywołania odpowiedzi przeciwciał.
Niezmodyfikowane mRNA wywołuje odpowiedź immunologiczną, która prowadzi do
wysokiego poziomu interferonu-α (IF- α) w surowicy, co jest uważane za
niepożądaną reakcję. Badacze odkryli jednak, że zastąpienie wszystkich urydyn w
mRNA przez N-metylopseudouridynę zwiększa stabilność cząsteczki, jednocześnie
zmniejszając jej immunogenność (Karikó et al. 2008; Corbett et al., 2020). Etap
ten jest częścią przygotowania mRNA w szczepionkach, ale dodatkowo do 5' końca
cząsteczki dodawana jest "czapeczka" z 7-metyloguanozyny, a do 3'
końca - ogon poli-adeninowy (poly-A), składający się ze 100 lub więcej
nukleotydów adeninowych. Czapeczka i ogon są niezbędne do utrzymania
stabilności mRNA w cytozolu i promowania translacji do białka (Schlake i in.,
2012; Gallie, 1991).
W normalnych warunkach białko spike bardzo łatwo zmienia
konfigurację z pre-fuzji na post-fuzję. Białko spike, które znajduje się w tych
szczepionkach, zostało tak zmodyfikowane, aby sprzyjało stabilnej konfiguracji
w stanie przedfuzji, ponieważ ten stan wywołuje silniejszą odpowiedź
immunologiczną (Jackson et al., 2020). Dokonano tego poprzez "mutację
genetyczną", zastępując krytyczny segment dwusodowy dwoma resztami proliny
w pozycjach 986 i 987, na szczycie centralnej helisy podjednostki S2 (Wrapp i
in., 2020). Prolina jest aminokwasem wysoce nieelastycznym, więc zaburza
przejście do stanu fuzji. Ta modyfikacja zapewnia przeciwciałom znacznie lepszy
dostęp do krytycznego miejsca, które wspiera fuzję i późniejszy wychwyt
komórkowy. Ale czy może to również oznaczać, że genetycznie zmodyfikowana
wersja białka spike produkowana przez ludzką komórkę gospodarza zgodnie z
instrukcjami zawartymi w mRNA szczepionki pozostaje w błonie plazmatycznej
związana z receptorami ACE2 z powodu upośledzonej zdolności do fuzji? Jakie
mogą być tego konsekwencje? Nie wiemy.
Naukowcy z Chin opublikowali w sierpniu 2020 r. w Nature
raport, w którym przedstawili dane dotyczące kilku eksperymentalnych
szczepionek mRNA, w których mRNA kodowało różne fragmenty i białka wirusa
SARS-CoV-2. Przetestowali oni trzy różne formuły szczepionek pod kątem ich
zdolności do wywołania odpowiedniej odpowiedzi immunologicznej u myszy. Trzy
białka strukturalne, S (spike), M i E, to minimalne wymagania do złożenia
"cząstki wirusopodobnej" (VLP). Ich hipoteza była taka, że dostarczenie
M i E, jak również białka S (spike) w kodzie mRNA umożliwiłoby składanie VLP,
które mogłyby
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 409
Wywołać lepszą odpowiedź immunologiczną, ponieważ bardziej
przypominają one naturalnego wirusa niż białko S widoczne na powierzchni
komórek, które pobrały tylko mRNA białka S z nanocząstek szczepionki. Mieli oni
również nadzieję, że krytyczne fragmenty białka kolców wystarczą do wywołania
odporności, a nie całe białko kolców, jeśli wirusopodobne cząstki będą mogły
być wytworzone poprzez augmentację M i E (Lu i in., 2020).
Doświadczalnie potwierdzili, że szczepionka zawierająca
kompletne geny dla wszystkich trzech białek wywołała silną odpowiedź
immunologiczną, która utrzymywała się przez co najmniej osiem tygodni po
podaniu drugiej dawki szczepionki. Jej działanie było znacznie lepsze niż
szczepionki zawierającej tylko białko kolca. Co rozczarowujące, szczepionka,
która zawierała tylko krytyczne składniki białka spike, wzbogacona o dwa
pozostałe białka otoczki, nie wywołała praktycznie żadnej odpowiedzi.
Naukowcy z firmy Moderna przeprowadzili podobne badania z
podobnymi wynikami. Doszli oni do wniosku, że samo białko spike było wyraźnie
gorsze od preparatu zawierającego RNA kodujące wszystkie trzy białka otoczki i
wysunęli hipotezę, że było to spowodowane faktem, że wszystkie trzy białka były
potrzebne do umożliwienia komórce uwolnienia nienaruszonych cząstek
wirusopodobnych, a nie tylko do umieszczenia białka spike w błonie
plazmatycznej. W badaniach na zwierzętach samo białko kolca nie wywołało
odpowiedzi komórek T, podczas gdy preparat zawierający wszystkie trzy białka ją
wywołał (Corbett i in., 2020).
Dwie szczepionki zatwierdzone w trybie pilnym zawierają
jedynie kod mRNA dla białka spike (bez E lub M), i musiał istnieć dobry powód
tej decyzji, pomimo obserwowanej słabej skuteczności. Możliwe, że bardziej
zaawansowana konstrukcja nanocząsteczek lipidowych (patrz niżej) umożliwiła
wykorzystanie lipidów jako adiuwanta (podobnego do aluminium, które jest
powszechnie dodawane do tradycyjnych szczepionek) przy jednoczesnej ochronie
RNA przed degradacją.
Inną ciekawą modyfikacją w kodzie RNA jest to, że twórcy
wzbogacili sekwencję w cytozyny i guaniny (Cs i Gs) kosztem adenin i uracyli
(As i Us). Uważali, by w ten sposób zastępować tylko trzecią pozycję w kodonie,
i to tylko wtedy, gdy nie zmienia to mapy aminokwasowej (Hubert, 2020).
Wykazano doświadczalnie, że bogate w GC sekwencje mRNA ulegają ekspresji
(translacji na białko) do 100 razy wydajniej niż sekwencje ubogie w GC (Kudla i
in., 2006). Wydaje się więc, że jest to kolejna modyfikacja mająca na celu
dalsze zapewnienie syntezy obfitych kopii białka szpikulca. Nie znamy niezamierzonych
konsekwencji tego manewru. Wewnątrzkomórkowe patogeny, w tym wirusy, mają
zwykle niską zawartość GC w porównaniu z genomem komórki gospodarza (Rocha i
Danchin, 2020). Tak więc, ta modyfikacja mogła być częściowo motywowana chęcią
zwiększenia skuteczności podstępu, że białko jest białkiem ludzkim.
Wszystkie te różne modyfikacje RNA mają na celu sprawienie,
aby było ono odporne na rozkład, wyglądało bardziej jak ludzka sekwencja
kodująca białko messenger RNA i skutecznie przekładało się na białko
antygenowe.
2. Budowa nanocząstek lipidowych
Nanocząstki lipidowe (LNPs), znane również jako liposomy,
mogą enkapsulować cząsteczki RNA, chroniąc je przed enzymatyczną degradacją
przez rybonukleazy, a tym samym stanowią istotny składnik skutecznej metody
dostarczania (Wadhwa i in., 2020; Xu i in., 2020). Te sztuczne konstrukty
ściśle przypominają egzosomy. Egzosomy są pozakomórkowymi pęcherzykami
wydzielanymi przez komórki i pobieranymi przez ich
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Strona |
410
Sąsiadujące z komórkami, a także często zawierają DNA lub
RNA. Nanocząstki te mogą więc wykorzystywać naturalne procesy endocytozy, które
normalnie internalizują egzosomy pozakomórkowe do endosomów. Gdy endosom
zakwasza się i staje się lizosomem, mRNA jest uwalniane do cytoplazmy, gdzie
następuje translacja na białko. Liposomy rzeczywiście okazały się bardziej
skuteczne w zwiększaniu prezentacji antygenu i dojrzewania komórek
dendrytycznych, w porównaniu z białkami fuzyjnymi, które enkapsulują
szczepionki oparte na wirusach (Norling i in., 2019).
Nanocząstki lipidowe (LNPs) w tych szczepionkach składają
się z jonizowalnych lipidów kationowych, fosfolipidów, cholesterolu i glikolu
polietylenowego (PEG). Razem, ta mieszanina łączy się w stabilną warstwę
lipidową wokół cząsteczki mRNA. Fosfolipidy w tych eksperymentalnych
szczepionkach składają się z grupy głównej fosfatydylocholiny połączonej z
dwoma nasyconymi ogonami alkilowymi za pośrednictwem łącznika glicerolowego. Lipid
stosowany w tych szczepionkach, nazwany
1,2-distearoyl-sn-glycero-3-fosfocholiną (DSPC), ma 18 powtarzających się
jednostek węglowych. Stosunkowo długi łańcuch ma tendencję do tworzenia raczej
fazy żelowej niż płynnej. Cząsteczki o krótszych łańcuchach (takich jak łańcuch
12-węglowy) mają tendencję do pozostawania w fazie płynnej. Stwierdzono, że
liposomy z fazą żelową wykorzystujące DSPC mają lepszą wydajność w ochronie RNA
przed degradacją, ponieważ dłuższe łańcuchy alkilowe są znacznie bardziej ograniczone
w swoich ruchach w obrębie domeny lipidowej. Wydają się one również być
bardziej skuteczne jako adiuwant, zwiększając uwalnianie cytokin czynnika
martwicy nowotworów α (TNF- α), interleukiny (IL)-6 i IL-1β z narażonych
komórek (Norling i in., 2019). Jednak ich zdolność do wywoływania odpowiedzi
zapalnej może być przyczyną wielu objawów, których doświadczają ludzie, takich
jak ból, obrzęk, gorączka i senność. W badaniu opublikowanym w bioRxiv
sprawdzono doświadczalnie, że te jonizowalne kationowe lipidy w nanocząstkach
lipidowych indukują silną odpowiedź zapalną u myszy (Ndeupen i in., 2021).
Obecnie stosowane szczepionki mRNA są dostarczane poprzez
iniekcje domięśniowe. Mięśnie zawierają dużą sieć naczyń krwionośnych, gdzie
komórki odpornościowe mogą być rekrutowane do miejsca wstrzyknięcia (Zeng i
in., 2020). Komórki mięśniowe generalnie mogą wzmocnić reakcję immunologiczną
po infiltracji komórek odpornościowych, w odpowiedzi na adiuwant (Marino i in.,
2011). Dokładna analiza odpowiedzi na szczepionkę mRNA, podawaną myszom,
ujawniła, że antygen jest początkowo wyrażany w komórkach mięśniowych, a
następnie przenoszony do komórek prezentujących antygen, co sugeruje
"cross-priming" jako podstawową drogę inicjowania odpowiedzi komórek
T CD8 (Lazzaro i in., 2015). Można spekulować, że komórki mięśniowe
wykorzystują odpowiedź immunologiczną, która jest zwykle używana do radzenia
sobie z błędnie złożonymi białkami ludzkimi. Takie białka indukują upregulacji
białek głównego kompleksu zgodności tkankowej (MHC) klasy II, które następnie
wiążą się z błędnie złożonymi białkami i transportują je w stanie nienaruszonym
do błony plazmatycznej (Jiang i in., 2013).
Białko powierzchniowe związane z MHC wywołuje następnie
odpowiedź zapalną i następczą infiltrację komórek prezentujących antygen (np.
komórek dendrytycznych i makrofagów) do tkanki mięśniowej, które następnie
pobierają prezentowane białka i przenoszą je do układu limfatycznego, aby
zaprezentować je limfocytom T. Te komórki T mogą następnie uruchomić kaskadę,
która ostatecznie wytwarza przeciwciała pamięciowe specyficzne dla danego
białka. Komórki mięśniowe wykazują ekspresję białek MHC klasy II
(Cifuentes-Diaz i in., 1992). W przeciwieństwie do klasy I, białka MHC klasy II
specjalizują się w transporcie nienaruszonych białek na powierzchnię w
przeciwieństwie do małych sekwencji peptydowych pochodzących z częściowego
rozpadu białek (Jiang i wsp., 2013).
W badaniu in vitro na ssakach naczelnych wykazano, że
znakowany radioaktywnie mRNA przemieszczał się z miejsca iniekcji do
drenującego węzła chłonnego i pozostawał tam przez co najmniej 28 godzin. Antygen
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 411
Wykazano, że komórki prezentujące antygen (APCs) zarówno w
tkance mięśniowej, jak i w drenowanych węzłach chłonnych zawierają znakowane
radem mRNA (Lindsay i in., 2019). Klasyczne APCs obejmują komórki dendrytyczne,
makrofagi, komórki Langerhansa (w skórze) i komórki B. Wiele działań
niepożądanych związanych z tymi szczepionkami obejmuje ból i stan zapalny w
miejscu wstrzyknięcia, czego można by się spodziewać, biorąc pod uwagę szybką
infiltrację komórek odpornościowych.
Limfadenopatia to stan zapalny w układzie chłonnym związany
z obrzękiem węzłów chłonnych. Obrzęk węzłów chłonnych w dole pachowym
(limfadenopatia pachowa) jest cechą charakterystyczną przerzutowego raka
piersi. W pracy opublikowanej w 2021 roku opisano cztery przypadki kobiet, u
których rozwinęła się limfadenopatia pachowa po podaniu szczepionki przeciwko
SARS-CoV-2 (Mehta i wsp., 2021). Autorzy apelowali o ostrożność w błędnym
interpretowaniu tego stanu jako wskaźnika wymagającego wykonania biopsji w celu
wykrycia ewentualnego raka piersi. Objaw ten potwierdza badania z użyciem
znaczników, które wykazały, że mRNA szczepionki jest w przeważającej mierze
pobierane przez APC, które następnie przypuszczalnie syntetyzują antygen
(białko spike) z mRNA i migrują do układu limfatycznego, wykazując obecność
białka spike na swoich błonach.
Lista najczęstszych działań niepożądanych zgłoszonych przez
FDA, które wystąpiły podczas badań klinicznych prowadzonych przez
Pfizer-BioNTech, obejmuje "ból w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, ból
głowy, ból mięśni, dreszcze, ból stawów, gorączkę, obrzęk w miejscu
wstrzyknięcia, zaczerwienienie w miejscu wstrzyknięcia, nudności, złe
samopoczucie i powiększenie węzłów chłonnych." (US Food and Drug
Administration, 2021).
Teraz zajmiemy się poszczególnymi problemami dotyczącymi
układów molekularnych i narządowych, które pojawiają się w przypadku tych
szczepionek mRNA.
Adiuwanty, glikol polietylenowy i anafilaksja
Adiuwanty są dodatkami do szczepionek, których celem jest
"wywołanie charakterystycznych profili immunologicznych w odniesieniu do
kierunku, czasu trwania i siły odpowiedzi immunologicznej" w
szczepionkach, do których zostały dodane (Liang i in., 2020). Ałun lub inne
związki glinu są najczęściej stosowane w tradycyjnych szczepionkach i wywołują
szeroki zakres ogólnoustrojowych szlaków aktywacji immunologicznej, jak również
aktywację komórek zrębu w miejscu wstrzyknięcia (Lambrecht i in., 2009;
Danielsson i Eriksson, 2021).
Stwierdzono, że adiuwant na bazie aluminium nie jest
optymalny dla szczepionki przeciwko koronawirusom, dlatego poszukiwano innych
rozwiązań (Liang i in., 2020). Rozwiązanie pojawiło się w postaci szeroko
stosowanego składnika farmaceutycznego - glikolu polietylenowego (PEG).
Czynnikiem ograniczającym stosowanie szczepionek opartych na kwasach
nukleinowych jest tendencja kwasów nukleinowych do szybkiej degradacji przez
enzymy nukleazy (Ho i in., 2021). Jeśli chodzi o enzymy RNAse skierowane
przeciwko wstrzykniętemu mRNA, enzymy te są szeroko rozpowszechnione zarówno
wewnątrzkomórkowo (głównie w obrębie lizosomów) (Fujiwara i in., 2017), jak i
zewnątrzkomórkowo (Lu i in., 2018). Aby przezwyciężyć to ograniczenie, obie
szczepionki mRNA obecnie wdrożone przeciwko COVID-19 wykorzystują nanocząstki
oparte na lipidach jako nośniki. Ładunek mRNA jest umieszczony wewnątrz powłoki
złożonej z syntetycznych lipidów i cholesterolu wraz z PEG, aby ustabilizować
cząsteczkę mRNA przed degradacją.
Szczepionka produkowana przez firmę Pfizer/BioNTech tworzy
nanocząsteczki z 2-[(glikolu polietylenowego)-2000]-N,N-ditetradecyloacetamidu,
czyli ALC-0159, powszechnie nazywanego po prostu PEG (Światowa Organizacja
Zdrowia, 2021, 14 stycznia). Szczepionka
Moderna zawiera inny wariant PEG, SM-102,
1,2-dimyristoyl-rac-glycero-3-methoxypolyethylene glycol2000 (World Health
Organization,
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 412
2021, 19 stycznia). Dla wygody oba lipidy modyfikowane PEG
będziemy oznaczać skrótem PEG, a szczepionki będziemy określać jako PEGylowane,
zgodnie ze standardową nomenklaturą.
Otoczka lipidowa pełni potrójną rolę. Po pierwsze, chroni
materiał genetyczny przed degradacją przed wchłonięciem przez komórki. Po
drugie, otoczka lipidowa, która zawiera również cholesterol, ułatwia
wchłanianie komórkowe poprzez fuzję z błoną lipidową komórki i następującą po
niej endocytozę cząsteczki lipidowej, wywołując naturalnie zachodzące procesy.
I wreszcie, działa jako adiuwant (Ho i in., 2021). To właśnie w tej ostatniej
roli jako stymulantu immunologicznego pojawiło się najwięcej obaw związanych z
powszechnym stosowaniem PEG w terapii iniekcyjnej.
W artykule opublikowanym w maju 2019 r., przed dużymi
badaniami klinicznymi z udziałem tych szczepionek PEGylowanych, Mohamed i in.
(2019) opisali szereg ustaleń dotyczących PEG i aktywacji immunologicznej,
którą wykazano, że wywołuje, co obejmuje aktywację humoralną, komórkową i
opartą na dopełniaczu. Zauważają oni, że paradoksalnie, duże dawki iniekcyjne
PEG nie powodują widocznej reakcji alergicznej. Małe dawki mogą jednak
prowadzić do dramatycznej, patologicznej aktywacji immunologicznej. Szczepionki
wykorzystujące PEGylację wykorzystują mikromolarne ilości tych lipidów,
stanowiąc tę potencjalnie immunogenną ekspozycję w małych dawkach.
W badaniach na zwierzętach wykazano, że aktywacja
dopełniacza jest odpowiedzialna zarówno za anafilaksję, jak i zapaść
sercowo-naczyniową, a wstrzyknięty PEG aktywuje wiele szlaków dopełniacza
również u ludzi. Autorzy jednego z badań stwierdzają, że "Ta kaskada
wtórnych mediatorów znacznie wzmacnia efektorowe reakcje immunologiczne i może
wywoływać anafilaksję u wrażliwych osób. Rzeczywiście, ostatnie badania na
świniach wykazały, że ogólnoustrojowa aktywacja dopełniacza (np. wywołana po
dożylnym wstrzyknięciu PEGylowanych liposomów) może leżeć u podstaw anafilaksji
sercowej, w której C5a odgrywał rolę sprawczą." (Hamad et al., 2008)
Należy również zauważyć, że wstrząs anafilaktoidalny u świń wystąpił nie przy
pierwszej ekspozycji po wstrzyknięciu, ale po drugiej ekspozycji po
wstrzyknięciu (Kozma et al., 2019).
Obecność przeciwciał przeciwko PEG jest szeroko rozpowszechniona
w populacji (Zhou i in., 2020). Yang i Lai (2015) stwierdzili, że około 42%
badanych próbek krwi zawierało przeciwciała anty-PEG i ostrzegają, że mogą one
mieć istotne konsekwencje dla wszelkich wprowadzanych terapii opartych na PEG.
Hong et. al. (2020) stwierdzili obecność przeciwciał anty-PEG z częstością do
72% w populacjach, które nie były wcześniej narażone na terapię opartą na PEG.
Lila et. al. (2018) zauważają, że "istnienie takich przeciwciał anty-PEG
było ściśle skorelowane z upośledzeniem skuteczności terapeutycznej w
połączeniu z rozwojem poważnych działań niepożądanych w kilku ustawieniach
klinicznych wykorzystujących terapie oparte na PEGylated."
Anafilaksja na szczepionki była wcześniej zakładana jako
rzadka na podstawie częstości takich zdarzeń zgłaszanych do VAERS, bazy danych
utworzonej przez Centers for Disease Control and Prevention w 1990 r. do
zgłaszania zdarzeń niepożądanych związanych ze szczepionkami (Centers for
Disease Control and Prevention, 1990; Su i in., 2019). Chociaż rzadko,
anafilaksja może zagrażać życiu, dlatego ważne jest monitorowanie możliwości
jej wystąpienia w krótkim okresie po szczepieniu (McNeil i wsp., 2016).
Sellaturay i wsp. po dokonaniu przeglądu 5 przypadków
anafilaksji, które łączą z ekspozycją na PEG, z których jeden był prawie
śmiertelny i wiązał się z zatrzymaniem krążenia, piszą: "PEG jest
"ukrytym" alergenem wysokiego ryzyka, zwykle niepodejrzewanym i może
powodować częste reakcje alergiczne z powodu nieumyślnej ponownej ekspozycji. Badanie alergii niesie ze sobą
ryzyko
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 413
anafilaksji i powinno być przeprowadzane tylko w
specjalistycznych ośrodkach alergii na leki." (Sellaturay et al., 2020). W
rzeczywistości wykazano już, że wcześniej istniejące przeciwciała na PEG są
związane z częstszymi i bardziej poważnymi reakcjami przy ponownej ekspozycji
(Ganson i in., 2016).
Czy anafilaksja po ekspozycji na PEG występuje z częstością
istotną dla zdrowia publicznego? Liczne badania udokumentowały to zjawisko (Lee
i wsp., 2015; Povsic i wsp., 2016; Wylon i wsp., 2016). Reakcje anafilaktyczne
na szczepionki mRNA są szeroko opisywane w mediach (Kelso, 2021) i, jak
zauważono powyżej, były często zgłaszane w bazie danych VAERS (690 zgłoszeń
anafilaksji po szczepionkach przeciwko SARS-CoV-2 do 29 stycznia 2021 r.).
Istnieje również kilka wstępnych opisów przypadków opublikowanych w
recenzowanej literaturze (Garvey & Nasser, 2020; CDC COVID-19 Response Team,
2021, 15 stycznia). Reakcje anafilaksji na szczepionki przed tymi szczepionkami
COVID-19 były na ogół zgłaszane z częstością mniejszą niż 2 przypadki na milion
szczepień (McNeil i wsp., 2016), podczas gdy obecna częstość w przypadku
szczepionek COVID-19 została podana przez CDC jako ponad 11 przypadków na
milion (CDC COVID-19 Response Team, 2021, styczeń 29). Jednak w opublikowanym
badaniu prospektywnym na 64 900 pracownikach medycznych, w którym dokładnie
monitorowano ich reakcje na pierwsze szczepienie mRNA, stwierdzono, że 2,1%
badanych zgłosiło ostre reakcje alergiczne. Bardziej ekstremalna reakcja
polegająca na anafilaksji wystąpiła z częstością 247 na milion szczepień
(Blumenthal i in., 2021). Jest to ponad 21 razy więcej niż początkowo podawało
CDC. Druga ekspozycja iniekcyjna prawdopodobnie spowoduje jeszcze większą
liczbę reakcji anafilaktycznych.
Szczepionki mRNA, białka kolców i wzmocnienie zależne od
przeciwciał (ADE)
ADE jest zjawiskiem immunologicznym opisanym po raz pierwszy
w 1964 roku (Hawkes i in., 1964). W publikacji tej Hawkes opisał zestaw
eksperymentów, w których hodowle flawiwirusów inkubowano z ptasimi surowicami
zawierającymi wysokie miana przeciwciał przeciwko tym wirusom. Nieoczekiwanym
odkryciem było to, że przy coraz większych rozcieńczeniach surowic
zawierających przeciwciała, infekcyjność komórek była zwiększona. Brak
wyjaśnienia, jak mogło do tego dojść, jest prawdopodobnie przyczyną ignorowania
tego faktu przez prawie 20 lat (Morens et al., 1994).
Zaproponowano wiele ścieżek, poprzez które przeciwciała
zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio uczestniczą w neutralizacji infekcji (Lu
i in., 2018b). ADE jest szczególnym przypadkiem tego, co może się zdarzyć, gdy
niskie, nieneutralizujące poziomy albo specyficznych, albo krzyżowo reagujących
przeciwciał przeciwko wirusowi są obecne w czasie infekcji. Przeciwciała te
mogą być obecne z powodu wcześniejszej ekspozycji na wirusa, ekspozycji na
pokrewnego wirusa lub z powodu wcześniejszego szczepienia przeciwko wirusowi.
Przy ponownym zakażeniu, przeciwciała w liczbie niewystarczającej do
neutralizacji wirusa wiążą się jednak z wirusem. Przeciwciała te następnie
dokują do receptora Fc na powierzchni komórek, ułatwiając wniknięcie wirusa do
komórki, a następnie zwiększając jego zakaźność (Wan et. al., 2020).
Uważa się, że ADE leży u podstaw cięższego przebiegu
gorączki denga, często obserwowanego u osób wcześniej narażonych na zakażenie
(Beltramello i in., 2010), i może również odgrywać rolę w cięższym przebiegu
choroby u osób wcześniej zaszczepionych przeciwko tej chorobie (Shukla i in.,
2020). Uważa się również, że ADE odgrywa rolę w zakażeniach wirusem Ebola
(Takada i wsp., 2003), wirusem zika (Bardina i wsp., 2017) i innymi
flawiwirusami (Campos i wsp., 2020).
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 414
W rozszerzonej korespondencji opublikowanej w Nature
Biotechnology, Eroshenko i wsp. przedstawiają obszerny przegląd dowodów
sugerujących, że ADE może się ujawnić po zastosowaniu szczepionki przeciwko
SARS-CoV-2. Co ważne, zauważają oni, że ADE obserwowano w przypadku szczepionek
przeciwko koronawirusom testowanych zarówno w modelach in vitro, jak i in vivo
(Eroshenko i in., 2020). Inni ostrzegali przed taką samą możliwością w
przypadku szczepionek przeciwko SARS-CoV-2. Teoria mówiąca o tym, jak może
dojść do ADE w przypadku szczepionki przeciwko SARS-CoV-2 sugeruje, że
nieneutralizujące przeciwciała tworzą kompleksy immunologiczne z antygenami
wirusa, prowokując nadmierne wydzielanie cytokin prozapalnych, a w skrajnym
przypadku burzę cytokinową powodującą rozległe miejscowe uszkodzenie tkanek
(Lee i in., 2020). W jednym z obszernych przeglądów ADE potencjalnie związanych
ze szczepionkami przeciwko SARS-CoV-2 zauważono: "Obecnie nie są znane wyniki
badań klinicznych, testów immunologicznych ani biomarkerów, które mogłyby
odróżnić każdą ciężką infekcję wirusową od choroby o podłożu immunologicznym,
czy to poprzez pomiar przeciwciał, komórek T czy wewnętrznych odpowiedzi
gospodarza" (Arvin i in., 2020; Liu i in., 2019). Powrócimy do tego punktu
ponownie poniżej.
Istniejące wcześniej przeciwciała immunoglobuliny G (IgG),
wywołane wcześniejszym szczepieniem, przyczyniają się do ciężkiego uszkodzenia
płuc przez SARS-CoV u makaków (Liu i in., 2019). Peron i Nakaya (2020)
dostarczają dowodów sugerujących, że znacznie bardziej zróżnicowany zakres
wcześniejszych ekspozycji na koronawirusy doświadczanych przez osoby starsze
może predysponować je do ADE po ekspozycji na SARS-CoV-2. W artykule dotyczącym
preprintu donoszono, że osocze od 76% pacjentów, którzy wyzdrowieli z ciężkiej
choroby COVID-19, po dodaniu do hodowli SARS-CoV-2 i komórek wrażliwych,
wykazywało zwiększoną zdolność do infekcji wirusowej SARS-CoV-2 komórek Raji
(Wu i in., 2020). Autorzy zauważają, że "miana przeciwciał [przeciwko
białku spike] były wyższe u starszych pacjentów z COVID-19, a silniejsza
odpowiedź przeciwciał była związana z opóźnionym klirensem wirusa i zwiększoną
ciężkością choroby u pacjentów. Stąd uzasadnione jest spekulowanie, że przeciwciała
specyficzne dla białka S mogą przyczyniać się do ciężkości choroby podczas
infekcji SARS-CoV-2." (Wu et al., 2020)
Zgłaszano, że wszyscy trzej amerykańscy producenci
szczepionek - Moderna, Pfizer oraz Johnson & Johnson - pracują nad
opracowaniem zastrzyków przypominających (Zaman 2021).W sytuacji, gdy
dziesiątki milionów młodych dorosłych, a nawet dzieci mają obecnie przeciwciała
przeciwko białku kolca koronawirusa wywołane szczepionką, istnieje możliwość
wywołania ADE związanego z przyszłym zakażeniem SARS-CoV-2 lub zastrzykiem
przypominającym w tej młodej populacji. Czas pokaże.
Szczepionki mRNA ostatecznie dostarczają wysoce antygenowe
białko kolca do komórek prezentujących antygen. W związku z tym oczekuje się,
że obecnie stosowane szczepionki mRNA będą zawierały przeciwciała monoklonalne
przeciwko białku kolca. Stwierdzono, że ludzkie przeciwciała monoklonalne
przeciwko białku kolca wytwarzają wysoki poziom przeciwciał reagujących
krzyżowo z endogennymi białkami ludzkimi (Vojdani i in., 2021; omówione
bardziej szczegółowo poniżej). Biorąc pod uwagę dowody tylko częściowo omówione
tutaj, istnieją wystarczające powody, aby podejrzewać, że przeciwciała
przeciwko białku spike przyczynią się do ADE sprowokowanego przez wcześniejsze
zakażenie SARS-CoV-2 lub szczepienie, które mogą objawiać się jako ostre lub
przewlekłe stany autoimmunologiczne i zapalne. Zauważyliśmy powyżej, że nie
jest możliwe odróżnienie manifestacji choroby ADE od prawdziwej infekcji
wirusowej bez ADE. W tym świetle ważne jest, aby zdawać sobie sprawę, że gdy
choroby i zgony występują wkrótce po szczepieniu szczepionką zawierającą mRNA,
nigdy nie można ostatecznie stwierdzić, nawet przy pełnym dochodzeniu, że
reakcja poszczepienna nie była proksymalną przyczyną.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Strona |
415
Priming patogenny, wieloukładowe choroby zapalne i
autoimmunizacja
Pathogenic priming jest koncepcją, która jest podobna w
skutkach do ADE, ale różni się mechanizmem leżącym u jej podstaw. Omawiamy ją
tutaj jako unikalny mechanizm, poprzez który szczepionki mRNA mogą wywoływać
powiązane patologie.
W kwietniu 2020 r. opublikowano ważną pracę dotyczącą
możliwości wytwarzania przeciwciał samoreaktywnych po ekspozycji na białko
kolca i inne epitopy antygenowe rozsiane na całej długości wirusa SARS-CoV-2.
Lyons-Weiler (2020) ukuł wyrażenie "priming patogenów", ponieważ
uważał, że częściej używane "wzmocnienie odporności" nie oddaje
powagi tego stanu i jego konsekwencji. W swojej analizie in silico,
Lyons-Weiler porównał wszystkie antygenowe epitopy białkowe SARS-CoV-2
oznaczone w bazie danych SVMTriP (http://sysbio.unl.edu/SVMTriP/) i przeszukał
bazę danych p-BLAST (https://blast.ncbi.nlm.nih.gov/Blast.cgi) w poszukiwaniu
homologii pomiędzy tymi epitopami a endogennymi białkami ludzkimi. Z 37
przeanalizowanych białek SARS-CoV-2, 29 miało regiony antygenowe. Wszystkie z
wyjątkiem jednego z tych 29 miały homologię z białkami ludzkimi (domniemane
autoantygeny) i przewidywano, że są one autoreaktywne. Największa liczba
homologii związana była z białkiem spike (S) i białkiem NS3, oba posiadały 6
homologicznych białek ludzkich.
Analiza funkcjonalna endogennych białek ludzkich
homologicznych do białek wirusowych wykazała, że ponad 1/3 z nich związana jest
z adaptacyjnym układem odpornościowym. Autor spekuluje, że wcześniejsza
ekspozycja na wirusa lub wcześniejsze szczepienia, z których każde mogłoby
zapoczątkować produkcję przeciwciał skierowanych przeciwko tym endogennym
białkom, mogą odgrywać rolę w rozwoju cięższej choroby, szczególnie u osób
starszych. W tym przypadku istniejące wcześniej przeciwciała działają w celu
stłumienia adaptacyjnego układu odpornościowego i prowadzą do cięższej choroby.
Inna grupa (Ehrenfeld et. al., 2020), w pracy głównie o
szerokim zakresie chorób autoimmunologicznych znalezionych w związku z
wcześniejszą infekcją SARS-CoV-2, również badała, w jaki sposób białko spike
mogło wywołać taki zakres chorób. W Tabeli 1 tego odnośnika podają oni ciągi
heptapeptydów w ludzkim proteomie, które pokrywają się z białkiem spike
generowanym przez SARS-CoV-2. Zidentyfikowali oni 26 heptapeptydów
występujących u ludzi i w białku spike. Interesujące jest to, że 2 z 26
nakładających się heptapeptydów okazały się sekwencyjne, co stanowi uderzająco
długi ciąg identycznych peptydów wspólnych dla endogennych białek ludzkich i
białka kolca. Komentując odkryte przez siebie nakładające się peptydy i
możliwość jednoczesnego wywoływania wielu rodzajów autoagresji, komentują:
"Scenariusz kliniczny, który się wyłania, jest niepokojący".
Rzeczywiście, tak jest.
W maju 2020 roku została opublikowana kolejna ważna praca w
tym zakresie przez Vojdani i Kharrazian (2020). Autorzy użyli zarówno mysich
jak i króliczych przeciwciał monoklonalnych przeciwko białku spike SARS z 2003
roku, aby sprawdzić reaktywność nie tylko przeciwko białku spike SARS-CoV-2,
ale także przeciwko kilku endogennym ludzkim białkom. Odkryli oni, że istniał
wysoki poziom wiązania nie tylko z białkiem kolca SARS-CoV-2, ale także z szeroką
gamą białek endogennych. "[W]ykryliśmy, że najsilniejsze reakcje
zachodziły z transglutaminazą 3 (tTG3), transglutaminazą 2 (tTG2), ENA,
białkiem podstawowym mieliny (MBP), mitochondriami, antygenem jądrowym (NA),
α-miozyną, peroksydazą tarczycową (TPO), kolagenem, klaudyną 5+6 i S100B."
(Vojdani i Kharrazian, 2020).
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 416
Te ważne ustalenia wymagają podkreślenia. Przeciwciała o
wysokim powinowactwie wiązania do szpiku SARS-CoV-2 i innych białek mają
również wysokie powinowactwo wiązania do tTG (związanego z celiakią), TPO
(zapalenie tarczycy Hashimoto), białka podstawowego mieliny (stwardnienie
rozsiane) i kilku białek endogennych. W przeciwieństwie do procesu autoimmunologicznego
związanego z primingiem patogenów, te choroby autoimmunologiczne zwykle
potrzebują lat, aby ujawnić się w sposób symptomatyczny.
Autoprzeciwciała generowane przez białko spike przewidziane
przez Lyonsa-Weilera (2020) i opisane powyżej zostały potwierdzone w niedawno
opublikowanym badaniu in vitro. W tej kolejnej pracy, Vojdani i wsp. (2021)
ponownie przyjrzeli się kwestii krzyżowej reaktywności przeciwciał, tym razem
używając ludzkich przeciwciał monoklonalnych (mAbs) przeciwko białku kolca SARS-CoV-2
zamiast mysich i króliczych mAbs. Ich wyniki potwierdziły i rozszerzyły ich
wcześniejsze ustalenia. "Przy wartości granicznej 0,32 OD [gęstości
optycznej], przeciwciało przeciwko białku błonowemu SARS-CoV-2 reagowało z 18 z
55 testowanych antygenów". Te 18 endogennych antygenów obejmuje
reaktywność z tkanką w wątrobie, mitochondriami, układem nerwowym i pokarmowym,
trzustką i w innych miejscach w organizmie.
W raporcie dotyczącym wieloukładowego zespołu zapalnego u
dzieci (MIS-C), Carter et. al. (2020) zbadali 23 przypadki. Siedemnastu z 23
(68%) pacjentów miało serologiczne dowody wcześniejszego zakażenia SARS-CoV-2.
Spośród trzech przeciwciał ocenianych w populacji pacjentów (nukleokapsyd, RBD
i spike), gęstość optyczna przeciwciał IgG spike protein (która określa
ilościowo stężenie przeciwciał względem standardowej krzywej (Wikipedia, 2021))
była najwyższa (patrz rysunek 1d w Carter i in., 2020).
Obecnie powszechnie spekuluje się, że MIS-C jest przykładem
primingu immunologicznego przez wcześniejszą ekspozycję na SARS-CoV-2 lub inne
koronawirusy. Buonsenso et. al. (2020) dokonali przeglądu wielu
immunologicznych podobieństw pomiędzy MIS-C a chorobą związaną z wcześniejszym
zakażeniem β-hemolizującym paciorkowcem grupy A (GAS). Autorzy piszą: "Możemy
spekulować, że wielokrotna ekspozycja dzieci na SARS-CoV-2 z rodzicami chorymi
na COVID-19 może działać jak priming układu odpornościowego, jak to się dzieje
w przypadku infekcji GAS i u genetycznie predysponowanych dzieci prowadzić do
rozwoju [MIS-C]. Inną hipotezą jest to, że wcześniejsze infekcje innymi
koronawirusami, znacznie częstsze w populacji dziecięcej, mogły zagruntować
układ odpornościowy dziecka na wirusa SARS-CoV-2."
W czerwcu 2019 roku Galeotti i Bayry (2020) dokonali
przeglądu występowania chorób zarówno autoimmunologicznych jak i zapalnych u
pacjentów z COVID-19. W swojej analizie skupiają się na MIS-C. Po dokonaniu
przeglądu kilku wcześniej opublikowanych doniesień o czasowym związku między
COVID-19 a wystąpieniem MIS-C i opisaniu szeregu możliwych mechanistycznych
powiązań między tymi dwoma chorobami, autorzy zauważyli, że nie ustalono
związku przyczynowego. W nieco przedwczesnym zaleceniu napisali: "W celu
potwierdzenia tej hipotezy należy rozważyć dokładną analizę homologii pomiędzy
różnymi antygenami SARS-CoV-2 i autoantygenami, przy użyciu metod in silico i
walidacji w modelach eksperymentalnych." To właśnie ten rodzaj analizy in
silico przeprowadzonej przez Lyons-Weiler (2020) oraz przez Ehrenfeld et. al.
(2020) opisane w początkowych akapitach tej sekcji, które znalazły ścisłą
homologię pomiędzy antygenami wirusowymi i autoantygenami. Chociaż może to nie
potwierdzać definitywnie związku przyczynowego postawionego przez Galeottiego i
Bayry'ego, jest to silny dowód potwierdzający.
Autoimmunizacja staje się coraz powszechniej rozpoznawana
jako następstwo COVID-19. Istnieje wiele doniesień o wcześniej zdrowych
osobach, u których rozwinęły się takie choroby jak idiopatyczna plamica
małopłytkowa, zespół Guillaina-Barrégo i autoimmunologiczna niedokrwistość
hemolityczna (Galeotti i Bayry, 2020). Istnieją trzy niezależne opisy
przypadków tocznia rumieniowatego układowego (SLE)
International Journal of Vaccine Theory, Practice, and
Research 2(1), May 10, 2021 Page | 417
z objawami skórnymi po objawowym podaniu COVID-19. W jednym
przypadku 39-letni mężczyzna miał początek SLE dwa miesiące po ambulatoryjnym
leczeniu COVID-19 (Zamani et.al., 2021). Inny ciekawy przypadek szybko
postępującego i śmiertelnego tru z objawami skórnymi opisali Slimani i wsp.
(2021).
U pacjentów z COVID-19 bardzo często występują
autoprzeciwciała, w tym przeciwciała we krwi (Vlachoyiannopoulos et. al., 2020)
i płynie mózgowo-rdzeniowym (CFS) (Franke et. al., 2021). Chociaż SARS-CoV-2
nie jest wykrywany w płynie mózgowo-rdzeniowym, uważa się, że autoprzeciwciała
powstałe w odpowiedzi na ekspozycję na SARS-CoV-2 mogą prowadzić do
przynajmniej części powikłań neurologicznych udokumentowanych u pacjentów z
COVID-19. W jednym z ważnych listów do redaktora, opublikowanym w czasopiśmie
Arthritis & Rheumatology, Bertin i wsp. (2020) odnotowali wysoką częstość
występowania i silne powiązanie (p=0,009) autoprzeciwciał przeciwko
kardiolipinie u pacjentów z COVID-19 z ciężką postacią choroby.
Zuo et. al. (2020) stwierdzili autoprzeciwciała
antyfosfolipidowe u 52% hospitalizowanych pacjentów z COVID-19 i spekulowali,
że przeciwciała te przyczyniają się do wysokiej częstości występowania
koagulopatii u tych pacjentów. Schiaffino et. al. (2020) donieśli, że surowica
od dużego odsetka hospitalizowanych pacjentów z COVID-19 zawierała
autoprzeciwciała reagujące z błoną plazmatyczną hepatocytów i komórek żołądka.
U jednego pacjenta z zespołem Guillain-Barre stwierdzono reaktywność
przeciwciał w płynie mózgowo-rdzeniowym (CFS), co skłoniło autorów do sugestii,
że reaktywność krzyżowa z białkami w CFS może prowadzić do powikłań
neurologicznych obserwowanych u niektórych pacjentów z COVID-19. W nowszym
przeglądzie, Gao et. al. (2021) odnotowali wysoki poziom autoprzeciwciał u
pacjentów z COVID-19 w wielu badaniach. Konkludują: "[Jednym z
potencjalnych skutków ubocznych podania masowej szczepionki może być fuzja
[sic] chorób autoimmunologicznych, zwłaszcza u osób, które są genetycznie
podatne na autoagresję."
Ostatnia publikacja zestawia wiele dowodów na to, że
autoprzeciwciała przeciwko szerokiej gamie receptorów i tkanek można znaleźć u
osób, które miały wcześniejsze zakażenie SARS-CoV-2. "Wszyscy 31 byłych
pacjentów COVID-19 mieli od 2 do 7 różnych GPCR-fAABs [G-protein coupled
receptor functional autoantibodies], które działały jako agoniści
receptorów." (Wallukat et. al. 2021) Różnorodność zidentyfikowanych
GPCR-fAABs, obejmująca zarówno aktywność agonistyczną jak i antagonistyczną na
receptorach docelowych, silnie korelowała z szeregiem objawów po COVID-19, w
tym tachykardią, bradykardią, łysieniem, deficytem uwagi, PoTS, neuropatiami i
innymi.
To samo badanie, odnosząc się do autoprzeciwciał
przewidywanych przez Lyons-Weiler (2020) wspomnianych powyżej, zauważa z oczywistym
poważnym niepokojem: "Białko spike Sars-CoV-2 jest potencjalnym celem
epitopowym dla procesów autoimmunologicznych indukowanych biomimikrą [25].
Dlatego uważamy, że niezwykle ważne będzie zbadanie, czy GPCR-fAABs staną się
również wykrywalne po immunizacji przez szczepienie przeciwko wirusowi."
Dokonaliśmy tutaj przeglądu dowodów na to, że białko spike
wirusa SARS-CoV-2 wykazuje rozległą homologię sekwencji z wieloma endogennymi
białkami ludzkimi i może pobudzać układ odpornościowy w kierunku rozwoju
zarówno choroby autozapalnej, jak i autoimmunologicznej. Jest to szczególnie
niepokojące, biorąc pod uwagę, że białko zostało przeprojektowane z dwoma
dodatkowymi resztami proliny, aby potencjalnie utrudnić jego usunięcie z
krążenia poprzez fuzję błonową. Choroby
te mogą mieć ostry przebieg i
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 418
w stosunkowo krótkim czasie, tak jak w przypadku MIS-C, lub
mogą potencjalnie nie ujawniać się przez miesiące lub lata po ekspozycji na
białko kolca, czy to poprzez naturalną infekcję, czy poprzez szczepienie.
Wiele osób z pozytywnym wynikiem testu na COVID-19 nie
wykazuje żadnych objawów. Liczba bezobjawowych, PCR-dodatnich przypadków różni
się znacznie w zależności od badań, od niskiego poziomu 1,6% do wysokiego 56,5%
(Gao et. al., 2020). Osoby niewrażliwe na COVID-19 prawdopodobnie mają bardzo
silny wrodzony układ odpornościowy. Neutrofile i makrofagi zdrowej bariery
śluzówkowej szybko usuwają wirusy, często bez potrzeby wytwarzania przeciwciał
przez układ adaptacyjny. Jednak szczepionka celowo całkowicie omija śluzówkowy
układ odpornościowy, zarówno poprzez wstrzyknięcie jej poza naturalne bariery
śluzówkowe, jak i poprzez jej sztuczną konfigurację w postaci nanocząstki zawierającej
RNA. Jak zauważono w Carsetti (2020), osoby z silną wrodzoną odpowiedzią
immunologiczną niemal powszechnie doświadczają albo bezobjawowego zakażenia,
albo tylko łagodnej COVID-19 prezentacji choroby. Niemniej jednak, mogą one
stanąć w obliczu przewlekłej choroby autoimmunologicznej, jak opisano
wcześniej, jako konsekwencji nadmiernej produkcji przeciwciał w odpowiedzi na
szczepionkę, która w pierwszej kolejności nie była konieczna.
Śledziona, płytki krwi i trombocytopenia
Dr Gregory Michael, położnik z Miami Beach, zmarł z powodu
krwotoku mózgowego 16 dni po otrzymaniu pierwszej dawki szczepionki
Pfizer/BioNTech COVID-19. W ciągu trzech dni po podaniu szczepionki rozwinęła
się u niego idiopatyczna plamica małopłytkowa (ITP), zaburzenie autoimmunologiczne,
w którym komórki odpornościowe atakują i niszczą płytki krwi. Liczba jego
płytek krwi gwałtownie spadła, co spowodowało niezdolność do zatrzymania
krwawienia wewnętrznego, prowadząc do udaru, jak opisano w artykule w New York
Times (Grady i Mazzei, 2021). Następnie New York Times opublikował drugi
artykuł, w którym omówiono kilka innych przypadków ITP po szczepieniu
SARS-CoV-2 (Grady, 2021), a kilka innych przypadków gwałtownego spadku liczby
płytek krwi i małopłytkowości po szczepieniu SARS-CoV-2 zgłoszono w systemie
zgłaszania niepożądanych zdarzeń poszczepiennych (VAERS).
1. Biodystrybucja szczepionek mRNA
Kilka badań nad szczepionkami opartymi na mRNA potwierdziło
niezależnie, że śledziona jest głównym ośrodkiem aktywności odpowiedzi
immunologicznej. Badanie nad szczepionką przeciwko wirusowi grypy opartą na
mRNA jest niezwykle istotne dla odpowiedzi na pytanie o biodystrybucję mRNA w
szczepionce. Szczepionka ta, podobnie jak szczepionki SARS-CoV-2, została
zaprojektowana jako nanocząstki lipidowe ze zmodyfikowanym RNA kodującym
hemaglutyninę (odpowiednik powierzchniowego białka fuzyjnego dla białka spike w
wirusach koronawirusowych) i była podawana poprzez iniekcję mięśniową. Stężenie
mRNA było śledzone w czasie w różnych próbkach tkanek, a maksymalne stężenie
obserwowane w każdym miejscu było rejestrowane. Nie jest zaskoczeniem, że
stężenie było najwyższe w mięśniu w miejscu wstrzyknięcia (5,680 ng/mL). Poziom
ten powoli zmniejszał się w czasie, osiągając połowę wartości początkowej po
18,8 godzinach od wstrzyknięcia. Kolejny najwyższy poziom zaobserwowano w
proksymalnym węźle chłonnym, osiągając wartość szczytową 2 120 ng/mL i spadając
do połowy tej wartości dopiero po 25,4 godzinach. Wśród narządów zdecydowanie
najwyższe poziomy stwierdzono w śledzionie (86,69 ng/mL) i wątrobie (47,2
ng/mL). Gdzie indziej w organizmie stężenie było na 100- do 1000-krotnie
niższych poziomach. W szczególności w dystalnych węzłach chłonnych szczytowe
stężenie wynosiło tylko 8 ng/mL. Doszli do wniosku, że mRNA rozprowadza się z
miejsca wstrzyknięcia do wątroby i śledziony przez układ limfatyczny,
ostatecznie docierając do krążenia ogólnego. Dzieje się to prawdopodobnie
poprzez jego transport wewnątrz makrofagów i innych komórek odpornościowych,
które pobierają go na
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 419
mięśniach w miejscu wstrzyknięcia. Co niepokojące, dociera
on również do mózgu, choć na znacznie niższym poziomie (Bahl et al., 2017). W
sprawozdaniu oceniającym Europejskiej Agencji Leków dla szczepionki Moderna
również zauważono, że mRNA można wykryć w mózgu po podaniu domięśniowym na
poziomie około 2% poziomu stwierdzonego w osoczu (Europejska Agencja Leków,
2021).
W innym eksperymencie przeprowadzonym w celu prześledzenia
drogi biodystrybucji szczepionek RNA, szczepionka RNA przeciwko wściekliźnie
została podana domięśniowo szczurom w pojedynczej dawce. Szczepionka zawierała
kod dla immunogennego białka wścieklizny oraz kod dla polimerazy RNA i została
opracowana w postaci nanoemulsji typu olej w wodzie. W związku z tym nie jest
ona w pełni reprezentatywna dla szczepionek mRNA przeciwko SARS-CoV-2. Niemniej
jednak, jej domięśniowe podanie i zależność od wychwytu RNA przez komórki
odpornościowe prawdopodobnie oznacza, że będzie ona migrować przez tkanki
podobną drogą jak szczepionka SARS-CoV-2. Autorzy zaobserwowali powiększenie
drenowanych węzłów chłonnych, a badania tkanek wykazały, że RNA wścieklizny
pojawiło się początkowo w miejscu wstrzyknięcia i w drenowanych węzłach
chłonnych w ciągu jednego dnia, a także zostało wykryte we krwi, płucach,
śledzionie i wątrobie (Stokes i in., 2020). Wyniki te są zgodne z powyższym
badaniem dotyczącym szczepionek zawierających mRNA grypy.
Wreszcie, badanie porównujące nanocząstki mRNA z ekspresją
lucyferazy z komórkami dendrytycznymi z ekspresją lucyferazy jako alternatywnym
podejściem do szczepień wykazało, że sygnał lucyferazy dotarł do szerszego
zakresu miejsc limfoidalnych z mechanizmem dostarczania nanocząstek. Co ważniejsze,
sygnał lucyferazy był skoncentrowany w śledzionie w przypadku nanocząstek w
porównaniu z dominacją w płucach w przypadku komórek dendrytycznych
(Firdessa-Fite i Creuso, 2020).
2. Małopłytkowość immunologiczna
Trombocytopenia immunologiczna (ITP) pojawiła się jako ważne
powikłanie COVID-19 (Bhattacharjee i Banerjee, 2020). W wielu przypadkach
pojawia się ona po całkowitym wyleczeniu z choroby, tj. po usunięciu wirusa, co
sugeruje, że jest to zjawisko autoimmunologiczne. Prawdopodobną ścieżką, na
której mogłoby dojść do ITP po szczepieniu, jest migracja komórek
odpornościowych niosących ładunek nanocząsteczek mRNA przez układ limfatyczny
do śledziony. Te komórki odpornościowe produkowałyby białko spike zgodnie z
kodem zawartym w nanocząsteczkach, a białko spike indukowałoby wytwarzanie
przeciwciał IgG przez komórki B.
ITP objawia się początkowo jako wybroczyny lub plamica na
skórze, i/lub krwawienie z powierzchni błon śluzowych. Wiąże się z dużym
ryzykiem zgonu z powodu krwotoku i udaru mózgu. ITP charakteryzuje się zarówno
zwiększonym niszczeniem płytek krwi, jak i zmniejszoną ich produkcją, a
autoprzeciwciała odgrywają tu kluczową rolę (Sun i Shan, 2019). Płytki krwi są
opłaszczane przez przeciwciała przeciwpłytkowe i kompleksy immunologiczne, a to
indukuje ich usuwanie przez fagocyty.
Szczególnie w warunkach upośledzonej autofagii, powstała
kaskada sygnałowa może również skutkować supresją produkcji megakariocytów w
szpiku kostnym, które są komórkami prekursorowymi do produkcji płytek krwi (Sun
i Shan, 2019). Opis przypadku pacjenta, u którego zdiagnozowano COVID-19, jest
odkrywczy, ponieważ rozwinęła się u niego małopłytkowość o nagłym początku
kilka dni po tym, jak został wypisany ze szpitala na podstawie ujemnego testu
na obecność kwasu nukleinowego COVID-19. Po tym wydarzeniu sprawdzono, że
pacjent miał zmniejszoną liczbę megakariocytów produkujących płytki krwi,
podczas gdy przeciwciała autoimmunologiczne były ujemne, co sugerowało problem
z produkcją płytek krwi, a nie ich niszczeniem (Chen i in., 2020).
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 420
Autofagia jest niezbędna do usuwania uszkodzonych białek,
organelli oraz patogenów bakteryjnych i wirusowych. Zmiany w szlakach autofagii
stają się cechą charakterystyczną patogenezy wielu wirusów oddechowych, w tym
wirusa grypy, MERS-CoV, SARS-CoV i, co ważne, SARS-CoV-2 (Limanaqi et al.,
2020). Autofagia jest z pewnością krytyczna w usuwaniu białka spike
produkowanego przez komórki odpornościowe zaprogramowane do jego produkcji
poprzez mRNA szczepionki.
Można spekulować, że upośledzona autofagia uniemożliwia
klirens białka kolcowego produkowanego przez makrofagi z mRNA szczepionki. Jak
pokażemy później, płytki krwi posiadają białka autofagiczne i używają autofagii
do usuwania wirusów. Upośledzona autofagia jest charakterystyczną cechą ITP i
może być kluczem do autoimmunologicznego ataku na płytki krwi (Wang i in.,
2019).
3. Krytyczna rola śledziony (A Critical Role for the Spleen)
Śledziona jest największym wtórnym narządem limfoidalnym u
człowieka i zawiera aż 1/3 zapasów płytek krwi w organizmie. Śledziona jest
głównym miejscem niszczenia płytek krwi w ITP, ponieważ kontroluje odpowiedź
przeciwciał przeciwko płytkom krwi. Dwa główne autoprzeciwciała związane z ITP
są skierowane przeciwko immunoglobulinie G (IgG) i kompleksowi glikoprotein
(GP) IIb/IIIa na płytkach krwi (Aslam et al., 2016).
Śledziona odgrywa centralną rolę w klirensie obcych
antygenów i syntezie IgG przez komórki B. Po ekspozycji na antygen, taki jak
białko kolca, neutrofile w strefie brzeżnej śledziony nabywają zdolność do
interakcji z komórkami B, indukując produkcję przeciwciał (Puga i wsp., 2011).
Jest to prawdopodobnie kluczowe dla pomyślnego wyniku szczepienia. Modyfikacja
pseudouridynowa mRNA jest istotna dla zapewnienia przetrwania RNA na tyle
długo, aby dotarło do śledziony. W eksperymencie dotyczącym wstrzyknięcia
nanocząsteczek mRNA myszom, zarówno dostarczone mRNA, jak i kodowane białko
mogły być wykryte w śledzionie po 1, 4 i 24 godzinach od wstrzyknięcia, na
znacznie wyższym poziomie niż w przypadku użycia niemodyfikowanego RNA (Karikó
i in., 2008).
Złożony mechanizm komunikacji krzyżowej płytek krwi i
neutrofili w śledzionie może prowadzić do małopłytkowości, w której pośredniczy
patologiczna odpowiedź zwana NETosis. Receptor płytkowy-TLR7 (toll-like
receptor 7) rozpoznaje cząstki grypy w krążeniu i prowadzi do ich wchłonięcia i
endocytozy przez płytki krwi. Po wchłonięciu wirusów płytki krwi stymulują
neutrofile do uwolnienia ich DNA w obrębie pułapek zewnątrzkomórkowych
neutrofili (NETs) (Koupenova i wsp., 2019), a DNA w nadmiernej ilości uruchamia
kaskadę prozakrzepową.
4. Lekcje z grypy
Wirus grypy, podobnie jak wirus koronny, jest jednoniciowym
wirusem RNA. Trombocytopenia jest częstym powikłaniem infekcji grypowej, a jej
nasilenie pozwala przewidzieć wyniki kliniczne u krytycznie chorych pacjentów
(Jansen i in., 2020). Płytki krwi zawierają w swoich błonach liczne
glikoproteiny, które pełnią funkcję receptorów i wspomagają adhezję do ściany
śródbłonka. Autoprzeciwciała przeciwko glikoproteinom płytek krwi występują u
większości pacjentów z autoimmunologiczną trombocytopenią (Lipp i in., 1998).
Wirus grypy wiąże się z komórkami poprzez glikoproteiny i uwalnia enzym zwany
neuraminidazą, który może rozbijać glikozaminoglikany związane z
glikoproteinami i uwalniać je. To działanie prawdopodobnie naraża glikoproteiny
płytek krwi na działanie komórek B, indukując produkcję autoprzeciwciał.
Wykazano, że neuraminidaza wyrażana przez patogen Streptococcus pneumoniae
desialiluje płytki krwi, prowadząc do nadaktywności płytek (Kullaya i in.,
2018).
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 421
Płytki krwi wydają się odgrywać ważną rolę w klirensie
wirusowym. W ciągu jednej minuty od inkubacji płytek krwi z wirusami grypy,
wirusy przylegały już do płytek. Późniejsza internalizacja, prawdopodobnie
przez fagocytozę, osiągnęła szczyt po 30 minutach (Jansen et al., 2020).
Białko szpiku SARS-CoV-2 wiąże kwas sialowy, co oznacza, że
może przyłączać się do glikoprotein w błonach płytek krwi (Baker i in., 2020).
Istnieje strukturalne podobieństwo pomiędzy białkiem S1 spike w SARS CoV i
neuraminidazą wyrażaną przez wirus grypy, co może oznaczać, że białko spike
posiada aktywność neuraminidazy (Zhang i in., 2004). Kilka wirusów wykazuje
ekspresję neuraminidazy, która generalnie działa enzymatycznie w celu
katabolizacji glikanów w glikoproteinach poprzez desialilację.
Wydaje się więc prawdopodobne, że po szczepieniu mRNA, nawet
bez obecności żywego wirusa, może dojść do niebezpiecznej kaskady prowadzącej
do ITP, zwłaszcza w kontekście upośledzonej autofagii. Komórki odpornościowe w
mięśniu naramiennym pobierają cząsteczki RNA i krążą w układzie limfatycznym,
gromadząc się w śledzionie. Tam komórki odpornościowe produkują obfite białko
spike, które wiąże się z glikoproteinami płytek krwi i desialilizuje je.
Interakcja płytek krwi z neutrofilami powoduje NETozę i zapoczątkowanie kaskady
zapalnej. Odsłonięte glikoproteiny stają się celem dla przeciwciał
autoimmunologicznych, które następnie atakują i usuwają płytki krwi, co
prowadzi do szybkiego spadku liczby płytek krwi i zagrożenia życia.
Aktywacja utajonego wirusa Herpes Zoster
W badaniu obserwacyjnym przeprowadzonym w Tel Aviv Medical
Center i Carmel Medical Center w Hajfie w Izraelu stwierdzono znacznie
zwiększoną częstość występowania półpaśca po szczepieniu Pfizer (Furer 2021). W
tym badaniu obserwacyjnym monitorowano pacjentów z istniejącymi wcześniej autoimmunologicznymi
zapalnymi chorobami reumatycznymi (AIIRD). Wśród 491 pacjentów z AIIRD w
okresie badania u 6 (1,2%) rozpoznano półpasiec jako pierwsze rozpoznanie w
okresie od 2 dni do 2 tygodni po pierwszym lub drugim szczepieniu. W grupie
kontrolnej liczącej 99 pacjentów nie stwierdzono przypadków półpaśca.
Baza danych VAERS CDC, przeszukiwana 19 kwietnia 2021 roku,
zawiera 278 zgłoszeń o zachorowaniach na półpasiec po szczepionkach Moderna lub
Pfizer. Biorąc pod uwagę udokumentowane zaniżanie liczby zgłoszeń do VAERS
(Lazarus i wsp. 2010) oraz biorąc pod uwagę asocjacyjny charakter zgłoszeń
VAERS, nie jest możliwe udowodnienie jakiegokolwiek związku przyczynowego
między szczepieniami a zgłoszeniami zachorowań na półpasiec. Uważamy jednak, że
wystąpienie półpaśca jest kolejnym ważnym "sygnałem" w VAERS.
To zwiększone ryzyko zachorowania na półpasiec, jeśli jest
ważne, może mieć ważne szersze implikacje. W wielu badaniach wykazano, że
pacjenci z pierwotnym lub nabytym niedoborem odporności są bardziej podatni na
ciężkie zakażenia półpaścem (Ansari i in., 2020). Sugeruje to, że szczepionki
mRNA mogą tłumić wrodzoną odpowiedź immunologiczną. W chorobach
autoimmunologicznych istnieje wzajemne oddziaływanie między TNF- α i
interferonem typu I, gdzie każdy z nich tłumi drugi (Pałucka i in., 2005).
Interferon typu I hamuje replikację wirusa varicella-zoster (Ku i in., 2016).
TNF- α jest gwałtownie wyregulowany w odpowiedzi zapalnej, która jest
indukowana przez nanocząstki lipidowe zawarte w szczepionce. Jego upregulacja
jest również związana z przewlekłym stanem zapalnym w reumatoidalnym zapaleniu
stawów (Matsuno i in., 2002). Gwałtowna ekspresja TNF-α po szczepieniu może
zakłócać odpowiedź komórek dendrytycznych INF-α, która utrzymuje utajony
półpasiec w ryzach.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 422
Toksyczność białka szpiku
Obecnie wyłania się obraz, że SARS-CoV-2 ma poważny wpływ na
naczynia krwionośne w wielu organach, w tym na naczynia mózgowe. Jak wspomniano
wcześniej, białko kolca ułatwia wejście wirusa do komórki gospodarza poprzez
wiązanie się z ACE2 w błonie plazmatycznej. ACE2 jest integralnym białkiem
błonowym typu I, które rozszczepia angiotensynę II do angiotensyny(1-7), w ten
sposób usuwając angiotensynę II i obniżając ciśnienie krwi. W serii prac
Yuichiro Suzuki we współpracy z innymi autorami przedstawił mocny argument, że
białko spike samo w sobie może wywołać odpowiedź sygnalizacyjną w naczyniach
krwionośnych z potencjalnie rozległymi konsekwencjami (Suzuki, 2020; Suzuki i
wsp., 2020; Suzuki i wsp., 2021; Suzuki i Gychka, 2021). Autorzy ci
zaobserwowali, że w ciężkich przypadkach COVID-19, SARS-CoV-2 powoduje istotne
zmiany morfologiczne w naczyniach płucnych. Analiza pośmiertna płuc pacjentów
zmarłych z powodu COVID-19 wykazała cechy histologiczne świadczące o
pogrubieniu ściany naczyniowej, głównie w wyniku przerostu tunica media.
Powiększone komórki mięśni gładkich stały się zaokrąglone, z obrzękniętymi
jądrami i wakuolami cytoplazmatycznymi (Suzuki i in., 2020). Ponadto wykazali
oni, że ekspozycja hodowanych komórek mięśni gładkich ludzkiej tętnicy płucnej
na podjednostkę S1 białka kolcowego SARS-CoV-2 była wystarczająca do promowania
sygnalizacji komórkowej bez pozostałych składników wirusa.
Kolejne prace (Suzuki i in., 2021, Suzuki i Gychka, 2021)
wykazały, że podjednostka S1 białka spike tłumi ACE2, powodując stan
przypominający tętnicze nadciśnienie płucne (PAH), ciężką chorobę płuc o bardzo
wysokiej śmiertelności. Ich model jest przedstawiony tutaj na Rysunku 2.
Złowieszczo, Suzuki i Gychka (2021) napisali: "Tak więc, te badania in
vivo wykazały, że białko spike wirusa SARS-CoV-1 (bez reszty wirusa) zmniejsza
ekspresję ACE2, zwiększa poziom angiotensyny II i zaostrza uszkodzenie płuc."
Badania in vivo", na które się tu powoływali (Kuba i in., 2005) wykazały,
że uszkodzenie płuc wywołane koronawirusem SARS było spowodowane przede
wszystkim zahamowaniem ACE2 przez białko kolca SARS-CoV, co spowodowało duży
wzrost angiotensyny II. Suzuki i wsp. (2021) wykazali doświadczalnie, że
składnik S1 wirusa SARS-CoV-2, w niskim stężeniu 130 pM, aktywował szlak
sygnałowy MEK/ERK/MAPK w celu promowania wzrostu komórek. Spekulowali oni, że
efekty te nie będą ograniczone do naczyń płucnych. Kaskada sygnalizacyjna
uruchomiona w naczyniach serca spowodowałaby chorobę wieńcową, a aktywacja w
mózgu mogłaby doprowadzić do udaru. Przewidywano również wystąpienie
nadciśnienia systemowego. Postawili hipotezę, że ta zdolność białka spike do
promowania tętniczego nadciśnienia płucnego może predysponować pacjentów,
którzy odzyskują zdrowie.
Ryc. 2: Prosty model procesu, w którym białko spike
wytwarzane przez szczepionki mRNA może wywoływać odpowiedź patologiczną
odmienną od pożądanej indukcji przeciwciał tłumiących wejście wirusa. Przerysowane za zgodą Suzuki i
Gychka, 2021.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Strona |
423
z SARS-CoV-2, aby później rozwinąć prawokomorową
niewydolność serca. Co więcej, zasugerowali, że podobny efekt może wystąpić w
odpowiedzi na szczepionki z mRNA i ostrzegli przed potencjalnymi
długoterminowymi konsekwencjami zarówno dla dzieci, jak i dorosłych, którzy
otrzymali szczepionki COVID-19 oparte na białku spike (Suzuki i Gychka, 2021).
Interesujące badanie przeprowadzone przez Lei et. al. (2021)
wykazało, że pseudowirusy - kule ozdobione białkiem S1 SARS-CoV-2, ale
pozbawione wirusowego DNA w swoim rdzeniu - wywołały stan zapalny i uszkodzenia
zarówno w tętnicach, jak i w płucach myszy poddanych ekspozycji śródtchawiczej.
Następnie wystawiono zdrowe ludzkie komórki śródbłonka na działanie tych samych
cząstek pseudowirusowych. Wiązanie się tych cząstek ze śródbłonkowymi
receptorami ACE2 prowadziło do uszkodzenia i fragmentacji mitochondriów w tych komórkach
śródbłonka, co prowadziło do charakterystycznych zmian patologicznych w
związanej z nimi tkance. Badanie to wyraźnie pokazuje, że samo białko spike,
niezwiązane z resztą genomu wirusowego, jest wystarczające do wywołania
uszkodzeń śródbłonka związanych z COVID-19. Implikacje dla szczepionek, których
celem jest spowodowanie, aby komórki produkowały białko spike są jasne i
stanowią oczywisty powód do niepokoju.
Objawy neurologiczne związane z COVID-19, takie jak ból
głowy, nudności i zawroty głowy, zapalenie mózgu i śmiertelne zakrzepy krwi w
mózgu są wskaźnikami szkodliwego działania wirusa na mózg. Buzhdygan et al.
(2020) zaproponowali, że przyczyną tych objawów mogą być pierwotne ludzkie
komórki śródbłonka mikronaczyniowego mózgu. ACE2 ulega wszechobecnej ekspresji
w komórkach śródbłonka naczyń włosowatych mózgu. Ekspresja ACE2 jest
wyregulowana w naczyniach mózgowych w związku z demencją i nadciśnieniem, z
których oba są czynnikami ryzyka dla złych wyników COVID-19. W badaniu in vitro
bariery krew-mózg, składnik S1 białka spike promował utratę integralności
bariery, sugerując, że białko spike działające samodzielnie wyzwala odpowiedź
prozapalną w komórkach śródbłonka mózgu, co może wyjaśniać neurologiczne
konsekwencje choroby (Buzhdygan i in., 2020). Implikacje tej obserwacji są
niepokojące, ponieważ szczepionki mRNA indukują syntezę białka spike, które
teoretycznie mogłoby działać w podobny sposób, uszkadzając mózg.
Białko spike generowane endogennie przez szczepionkę mogłoby
również negatywnie wpływać na męskie jądra, ponieważ receptor ACE2 ulega
wysokiej ekspresji w komórkach Leydiga w jądrach (Verma i in., 2020). Kilka
badań wykazało obecnie, że białko spike koronawirusa jest w stanie uzyskać
dostęp do komórek w jądrach poprzez receptor ACE2 i zakłócić męską reprodukcję
(Navarra i in., 2020; Wang i Xu, 2020). W pracy obejmującej pośmiertne badanie
jąder sześciu męskich pacjentów z COVID-19 znaleziono mikroskopowe dowody
obecności białka spike w komórkach śródmiąższowych w jądrach pacjentów z uszkodzonymi
jądrami (Achua i in., 2021).
Możliwy związek z chorobami prionowymi i neurodegeneracją
Choroby prionowe to zbiór chorób neurodegeneracyjnych, które
są wywoływane przez nieprawidłowe składanie ważnych białek ustrojowych, które
tworzą toksyczne oligomery, które ostatecznie wytrącają się jako fibryle
powodując rozległe uszkodzenia neuronów. Stanley Prusiner pierwszy ukuł nazwę
"prion", aby opisać te błędnie złożone białka (Prusiner, 1982).
Najbardziej znaną chorobą prionową jest choroba MADCOW (gąbczasta encefalopatia
bydła), która stała się epidemią wśród europejskiego bydła począwszy od lat
80-tych. Na stronie internetowej CDC poświęconej chorobom prionowym stwierdza
się, że "choroby prionowe są zazwyczaj szybko postępujące i zawsze
śmiertelne." (Centers for Disease Control and Prevention, 2018). Obecnie
uważa się, że wiele chorób neurodegeneracyjnych, w tym choroba Alzheimera,
choroba Parkinsona i
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 424
amyotrophic lateral sclerosis (ALS) mogą być chorobami
prionowymi, a naukowcy zidentyfikowali specyficzne białkowe cząstki zakaźne
związane z tymi chorobami (Weickenmeier et al., 2019).
Ponadto naukowcy zidentyfikowali motyw sygnaturowy związany
z podatnością na błędne składanie w toksyczne oligomery, zwany motywem
glicynowego suwaka. Charakteryzuje się on wzorem dwóch reszt glicyny
oddzielonych trzema interweniującymi aminokwasami, reprezentowanymi jako GxxxG.
Prion bydlęcy związany z MADCOW ma spektakularną sekwencję dziesięciu GxxxGs w
rzędzie (patrz uniprot.org/uniprot/P10279).
Mówiąc bardziej ogólnie, motyw GxxxG jest wspólną cechą
białek transmembranowych, a glicyny odgrywają istotną rolę w sieciowaniu
α-helis w białku (Mueller i in., 2014). Białka prionowe stają się toksyczne,
gdy α-helisy błędnie składają się jako β-szety, a białko jest wtedy upośledzone
w swojej zdolności do wnikania do błony (Prusiner, 1982). Glicyny w obrębie
motywów transmembranowych glycine zipper w białku prekursorowym amyloidu-β
(APP) odgrywają centralną rolę w błędnym składaniu amyloidu-β związanym z
chorobą Alzheimera (Decock i in., 2016). APP zawiera w sumie cztery motywy
GxxxG.
Jeśli weźmiemy pod uwagę, że białko kolca SARS-CoV-2 jest
białkiem transmembranowym, a w swojej sekwencji zawiera pięć motywów GxxxG
(patrz uniprot.org/uniprot/P0DTC2), niezwykle prawdopodobne staje się, że może
zachowywać się jak prion. Jedna z sekwencji GxxxG znajduje się w jego domenie
łączącej z błoną. Przypomnijmy, że szczepionki mRNA są zaprojektowane ze zmienioną
sekwencją, która zastępuje dwa sąsiadujące aminokwasy w domenie fuzyjnej parą
prolin. Jest to celowe działanie, aby zmusić białko do pozostania w stanie
otwartym i utrudnić mu fuzję z błoną. Wydaje nam się to niebezpiecznym krokiem
w kierunku niewłaściwego składania białka, potencjalnie prowadzącego do choroby
prionowej.
W pracy opublikowanej przez J. Barta Classena (2021)
zaproponowano, że białko spike w szczepionkach mRNA może wywoływać choroby
prionopodobne, częściowo przez jego zdolność do wiązania się z wieloma znanymi
białkami i wywoływania ich błędnego składania w potencjalne priony. Idrees i
Kumar (2021) zaproponowali, że składnik S1 białka spike jest skłonny do
działania jako funkcjonalny amyloid i tworzenia toksycznych agregatów. Autorzy
ci napisali, że S1 ma zdolność "do tworzenia amyloidu i toksycznych
agregatów, które mogą działać jako nasiona do agregacji wielu źle złożonych
białek mózgu i mogą ostatecznie prowadzić do neurodegeneracji."
Według Tetz i Tetz (2020), forma białka spike w SARS-CoV-2
ma regiony prionowe, które nie są obecne w białkach spike dla innych
koronawirusów. Chociaż zostało to zgłoszone w nierecenzowanym artykule, autorzy
opublikowali wcześniejszą pracę w 2018 r. identyfikującą regiony prionopodobne
w wielu wirusach eukariotycznych, więc mają znaczną wiedzę w tej dziedzinie
(Tetz i Tetz, 2018).
Ostatni punkt w tym miejscu odnosi się do informacji
dotyczących w szczególności szczepionki firmy Pfizer. Publiczny raport oceny
Europejskiej Agencji Leków (EMA) jest dokumentem złożonym w celu uzyskania
zgody na wprowadzenie szczepionki do obrotu w Europie. Szczegółowo opisuje on
przegląd procesu produkcji oraz szereg związanych z nim danych badawczych.
Jedną z niepokojących informacji jest obecność "pofragmentowanych gatunków"
RNA w roztworze do wstrzykiwań. Są to fragmenty RNA powstałe w wyniku wczesnego
zakończenia procesu transkrypcji z szablonu DNA. Fragmenty te, jeśli zostałyby
przetłumaczone przez komórkę po wstrzyknięciu, wygenerowałyby niekompletne
białka kolców, ponownie powodując zmienioną i nieprzewidywalną strukturę
trójwymiarową oraz wpływ fizjologiczny, który w najlepszym przypadku jest
neutralny, a w najgorszym szkodliwy dla funkcjonowania komórki. Tych
fragmentarycznych białek było znacznie więcej.
International Journal of Vaccine Theory, Practice, and
Research 2(1), May 10, 2021 Strona | 425
form RNA występujących w produktach wytwarzanych komercyjnie
było znacznie więcej niż w produktach stosowanych w badaniach klinicznych. Te
ostatnie zostały wyprodukowane w znacznie ściślej kontrolowanym procesie
produkcyjnym.
Firma Pfizer twierdzi, że fragmenty RNA
"prawdopodobnie... nie spowodują ekspresji białek" ze względu na ich
przypuszczalną szybką degradację w komórce. Nie przedstawiono jednak żadnych
danych wykluczających ekspresję białek, co skłoniło recenzentów do
skomentowania: "Te formy [fragmentarycznego RNA] są słabo scharakteryzowane,
a ograniczone dane dotyczące ekspresji białek nie uwzględniają w pełni
niepewności związanych z ryzykiem translacji białek/peptydów innych niż
zamierzone białko szpiku" (EMA 2020). Według naszej wiedzy od tego czasu
nie pojawiły się żadne dane.
Chociaż nie twierdzimy, że białka inne niż białka kolców
generowane z pofragmentowanego RNA byłyby błędnie złożone lub w inny sposób
patologiczne, uważamy, że przynajmniej przyczyniłyby się do stresu komórkowego,
który promuje związane z prionami zmiany konformacyjne w obecnym białku kolców.
1. Lekcje z choroby Parkinsona
Choroba Parkinsona jest chorobą neurodegeneracyjną związaną
ze złogami ciał Lewy'ego w mózgu, a głównym białkiem znajdującym się w tych
ciałach Lewy'ego jest α-synukleina. To białko, α-synukleina, jest z pewnością
prionopodobne, ponieważ w pewnych warunkach agreguje w toksyczne rozpuszczalne
oligomery i fibryle (Lema Tomé i in., 2013). Badania wykazały, że błędnie
złożona α-synukleina może powstawać najpierw w jelitach, a następnie przemieszczać
się stamtąd do mózgu wzdłuż nerwu błędnego, prawdopodobnie w postaci egzosomów
uwalnianych z umierających komórek, w których powstało błędnie złożone białko
(Kakarla i in., 2020; Steiner i in., 2011). Warunki komórkowe, które promują
nieprawidłowe składanie, obejmują zarówno kwaśne pH, jak i wysoką ekspresję
cytokin zapalnych. Jest jasne, że nerw błędny jest krytyczny dla transmisji
błędnie złożonych białek do mózgu, ponieważ odcięcie nerwu błędnego chroni
przed chorobą Parkinsona. Zanik nerwu błędnego w skojarzeniu z chorobą
Parkinsona dostarcza kolejnych dowodów na udział nerwu błędnego w transporcie
źle złożonych oligomerów α-synukleiny z jelit do mózgu (Walter i in., 2018).
Inna ścieżka prowadzi przez nerw węchowy, a utrata zmysłu węchu jest wczesnym
objawem choroby Parkinsona. Co złowieszcze, zmniejszenie lub utrata zmysłu
węchu jest również częstym objawem infekcji SARS-CoV-2.
Istnieje wiele podobieństw pomiędzy α-synukleiną a białkiem
spike, co sugeruje możliwość wystąpienia choroby prionopodobnej po szczepieniu.
Wykazaliśmy już, że mRNA w szczepionce kończy się w wysokich stężeniach w
wątrobie i śledzionie, dwóch organach, które są dobrze połączone z nerwem
błędnym. Kationowe lipidy w szczepionce tworzą kwaśne pH sprzyjające
niewłaściwemu składaniu, a także wywołują silną odpowiedź zapalną, kolejny
warunek predysponujący.
Centra zarodkowe to struktury w obrębie śledziony i innych
wtórnych narządów limfoidalnych, gdzie pęcherzykowe komórki dendrytyczne
prezentują antygeny komórkom B, które z kolei doskonalą odpowiedź przeciwciał.
Naukowcy wykazali, że szczepionki mRNA, w przeciwieństwie do rekombinowanych
szczepionek białkowych, wywołują silny rozwój przeciwciał neutralizujących w
tych centrach zarodkowych w śledzionie (Lederer i in., 2020). Oznacza to jednak
również, że szczepionki mRNA stwarzają idealną sytuację do tworzenia prionów z
białka kolca i ich transportu przez egzosomy wzdłuż nerwu błędnego do mózgu.
Badania wykazały, że rozprzestrzenianie się prionów z
jednego zwierzęcia na drugie pojawia się najpierw w tkankach limfoidalnych,
szczególnie w śledzionie. Zróżnicowane pęcherzykowe komórki dendrytyczne
odgrywają centralną rolę w tym procesie, ponieważ gromadzą źle złożone białka
prionowe (Al-Dybiat i in., 2019). Odpowiedź zapalna
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 426
upreguluje syntezę α-synukleiny w tych komórkach
dendrytycznych, zwiększając ryzyko powstawania prionów. Priony, które gromadzą
się w cytoplazmie są pakowane w ciała lipidowe, które są uwalniane jako
egzosomy (Liu i in., 2017). Egzosomy te ostatecznie wędrują do mózgu, powodując
chorobę.
2. Wydzielanie szczepionki
W Internecie pojawiła się spora paplanina na temat
możliwości wywoływania przez osoby zaszczepione choroby u osób nieszczepionych,
znajdujących się w bliskim sąsiedztwie. Chociaż może się to wydawać trudne do
uwierzenia, istnieje prawdopodobny proces, w którym może to nastąpić poprzez
uwalnianie egzosomów z komórek dendrytycznych w śledzionie zawierających
błędnie złożone białka kolców, w kompleksie z innymi białkami przekształconymi
przez priony. Egzosomy te mogą podróżować do odległych miejsc. Nie jest
wykluczone, że są one uwalniane z płuc i wdychane przez osobę znajdującą się w
pobliżu. Pęcherzyki zewnątrzkomórkowe, w tym egzosomy, zostały wykryte w
plwocinie, śluzie, płynie wyściełającym nabłonek i płynie z płukania oskrzelowo-pęcherzykowego
w powiązaniu z chorobami układu oddechowego (Lucchetti i in., 2021).
W badaniu fazy 1/2/3 przeprowadzonym przez firmę BioNTech
nad szczepionką mRNA firmy Pfizer w protokole badania zaznaczono, że przewiduje
się możliwość wtórnego narażenia na działanie szczepionki (BioNTech, 2020).
Protokół zawierał wymóg, aby "narażenie w czasie ciąży" zostało
zgłoszone przez uczestników badania. Następnie podano przykłady "narażenia
środowiskowego w czasie ciąży", które obejmowały narażenie "na badaną
interwencję poprzez wdychanie lub kontakt ze skórą". Zasugerowali nawet
dwa poziomy narażenia pośredniego: "męski członek rodziny lub pracownik
służby zdrowia, który był narażony na działanie badanej interwencji poprzez
wdychanie lub kontakt ze skórą, naraża następnie swoją partnerkę przed lub
około czasu zapłodnienia."
Pojawienie się nowych wariantów wirusa SARS-CoV-2
Interesująca hipoteza została zaproponowana w pracy
opublikowanej w Nature, w której opisano przypadek poważnej choroby COVID-19 u
pacjenta z nowotworem, który przyjmował leki chemioterapii nowotworów
obniżające odporność (Kemp i in., 2021). Pacjent przeżył 101 dni po przyjęciu
do szpitala, ostatecznie poddając się w walce z wirusem. Przez całe 101 dni
pacjent nieustannie rozsiewał wirusy, dlatego też został przeniesiony do
izolatki chorób zakaźnych z podciśnieniem i wysoką wymianą powietrza, aby
zapobiec rozprzestrzenianiu się zakażeń.
W trakcie pobytu w szpitalu pacjent był leczony preparatem
Remdesivir, a następnie dwiema seriami osocza zawierającego przeciwciała,
pobranego od osób, które wyleczyły się z COVID-19 (osocze rekonwalescencyjne).
Dopiero po leczeniu osoczem wirus zaczął szybko mutować i w końcu pojawił się
nowy, dominujący szczep, który został zweryfikowany na podstawie próbek pobranych
z nosa i gardła pacjenta. Pacjent z obniżoną odpornością ma niewielkie wsparcie
ze strony cytotoksycznych limfocytów T w oczyszczaniu wirusa.
Eksperyment in vitro wykazał, że ten zmutowany szczep miał
zmniejszoną wrażliwość na wiele jednostek osocza rekonwalescentów pobranych od
kilku pacjentów, którzy wyzdrowieli. Autorzy zaproponowali, że podawane
przeciwciała w rzeczywistości przyspieszyły tempo mutacji wirusa, ponieważ
pacjent nie był w stanie w pełni usunąć wirusa z powodu słabej odpowiedzi immunologicznej.
Pozwoliło to na uruchomienie programu "przetrwania najlepiej
przystosowanych", który ostatecznie zasiedlił ciało pacjenta nowym,
odpornym na przeciwciała szczepem. Przedłużająca się replikacja wirusa u tego
pacjenta doprowadziła do "wirusowej ucieczki immunologicznej" i
podobnych opornych szczepów.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 427
szczepy mogłyby potencjalnie bardzo szybko rozprzestrzeniać
się w narażonej populacji (Kemp et al., 2021). W rzeczy samej, podobny proces
może prawdopodobnie być w pracy w celu wytworzenia wysoce zakaźnych nowych
szczepów, które obecnie pojawiają się w Wielkiej Brytanii, Południowej Afryce i
Brazylii.
Istnieją co najmniej dwa obawy, że mamy w odniesieniu do tego
eksperymentu, w odniesieniu do szczepionek mRNA. Po pierwsze, poprzez ciągłe
zakażanie pacjentów z obniżoną odpornością możemy oczekiwać dalszego pojawiania
się nowych szczepów, które są odporne na przeciwciała indukowane przez
szczepionkę, w związku z czym szczepionka może szybko stać się przestarzała i
może pojawić się żądanie, aby ludność poddała się kolejnej masowej kampanii
szczepień. Już teraz opublikowane badania przeprowadzone przez naukowców z
firmy Pfizer wykazały, że skuteczność szczepionki jest obniżona w przypadku
wielu z tych wariantów szczepów. Szczepionka była tylko w 2/3 tak skuteczna
przeciwko szczepowi południowoafrykańskiemu jak przeciwko szczepowi pierwotnemu
(Liu et al., 2021).
Drugą, bardziej złowieszczą kwestią jest zastanowienie się,
co stanie się z pacjentem z obniżoną odpornością po szczepieniu. Można sobie
wyobrazić, że odpowie on na szczepionkę wytwarzając przeciwciała, ale te
przeciwciała nie będą w stanie powstrzymać choroby po ekspozycji na COVID-19 z
powodu upośledzonej funkcji cytotoksycznych limfocytów T. Taki scenariusz nie
różni się wiele od podawania osocza rekonwalescentów pacjentom z obniżoną
odpornością, a więc może doprowadzić do ewolucji szczepów opornych na
przeciwciała w ten sam sposób, tylko na znacznie większą skalę. Ta możliwość z
pewnością zostanie wykorzystana jako argument za powtarzającymi się co kilka
miesięcy seriami szczepionek, z coraz większą liczbą wariantów wirusów
zakodowanych w szczepionkach. Jest to wyścig zbrojeń, który prawdopodobnie
przegramy.
Potencjał trwałej inkorporacji genu białka szpiku do
ludzkiego DNA
Twierdzi się, że szczepionki oparte na mRNA są
bezpieczniejsze od szczepionek opartych na DNA, które działają poprzez
wprowadzenie kodu genetycznego docelowego białka antygenowego do wirusa DNA,
ponieważ RNA nie może zostać przypadkowo włączony do ludzkiego genomu. Nie jest
jednak wcale jasne, czy to prawda. Wiadomo już, że klasyczny model DNA → RNA →
białko jest fałszywy. Bezsporne jest, że istnieje duża klasa wirusów zwanych
retrowirusami, które przenoszą geny odwrotnej transkrypcji RNA z powrotem do
komplementarnego DNA (cDNA). W 1975 r. Howard Temin, Renato Dulbecco i David
Baltimore otrzymali wspólnie Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny
za odkrycie odwrotnej transkryptazy i jej syntezy przez retrowirusy (takie jak
ludzki wirus niedoboru odporności (HIV)) w celu uzyskania DNA z RNA (Temin i
Mizutani, 1970, Baltimore, 1970).
Znacznie później odkryto, że odwrotna transkryptaza nie jest
unikalna dla retrowirusów. Ponad jedna trzecia ludzkiego genomu jest poświęcona
tajemniczym ruchomym elementom DNA zwanym SINEs i LINEs (odpowiednio: short i
long interspersed nuclear elements). LINEs dostarczają zdolności odwrotnej
transkryptazy do przekształcania RNA w DNA, a SINEs zapewniają wsparcie w
integracji DNA z genomem. W ten sposób elementy te dostarczają narzędzi
potrzebnych do przekształcenia RNA w DNA i włączenia go do genomu w celu
zachowania nowego genu przez kolejne pokolenia (Weiner, 2002).
SINEs i LINEs należą do większej klasy elementów
genetycznych zwanych retrotranspozonami. Retrotranspozony mogą kopiować i
wklejać swoje DNA do nowego miejsca w genomie poprzez RNA
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 428
pośredni, wprowadzając przy tym ewentualnie zmiany
genetyczne (Pray, 2008). Retrotranspozony, znane również jako "skaczące
geny", zostały po raz pierwszy zidentyfikowane przez genetyka Barbarę
McClintock z Cold Spring Harbor Laboratory w Nowym Jorku, ponad 50 lat temu
(McClintock, 1965). Znacznie później, w 1983 roku, otrzymała za tę pracę
nagrodę Nobla.
Co niezwykłe, retrotranspozony wydają się być zdolne do
rozszerzania swojej domeny z pokolenia na pokolenie. LINEs i SINEs współpracują
w celu inwazji na nowe miejsca w genomie poprzez translokację ich DNA do RNA i
z powrotem do świeżej kopii DNA, która jest następnie wstawiana do bogatego w
AT regionu genomu. Te LINE i SINE były przez długi czas uważane za
"śmieciowe" DNA, absurdalny pomysł, który obecnie został obalony,
ponieważ wzrosła świadomość ich krytycznych funkcji. W szczególności stało się
jasne, że mogą one również importować RNA z egzogennego źródła do DNA
gospodarza - ssaka. Wykazano, że retrowirusopodobne elementy powtórzone,
znajdujące się w genomie myszy, zwane wewnątrzcystralnymi cząsteczkami A
(IAPs), są zdolne do włączania wirusowego RNA do genomu myszy. Rekombinacja
pomiędzy egzogennym, nieretrowirusowym wirusem RNA a retrotanspozonem IAP
spowodowała odwrotną transkrypcję wirusowego RNA i integrację do genomu gospodarza
(Geuking i in., 2009).
Ponadto, jak zobaczymy później, mRNA w nowych szczepionkach
SARS-CoV-2 może być również przekazywane z pokolenia na pokolenie, z pomocą
LINEs wyrażonych w spermie, poprzez niezintegrowane cDNA zamknięte w
plazmidach. Implikacje tego przewidywalnego zjawiska są niejasne, ale
potencjalnie dalekosiężne.
1. Egzogenne i endogenne retrowirusy
Istnieje również obawa, że RNA w szczepionkach mRNA może
zostać przeniesione do ludzkiego genomu przy udziale retrowirusów. Retrowirusy
to klasa wirusów, które zachowują swoją informację genomową w postaci RNA, ale
posiadają enzymy potrzebne do odwrotnej transkrypcji ich RNA na DNA i
wprowadzenia go do genomu gospodarza. Następnie opierają się na istniejących
naturalnych narzędziach gospodarza do produkcji kopii wirusa poprzez translację
DNA z powrotem do RNA oraz do produkcji białek, dla których wirusowe RNA koduje
i złożenia ich w świeżą cząsteczkę wirusową (Lesbats i in., 2016).
Ludzkie endogenne retrowirusy (HERVs) są łagodnymi odcinkami
w DNA człowieka, które ściśle przypominają retrowirusy, i które, jak się uważa,
stały się trwałymi sekwencjami w ludzkim genomie w procesie integracji z tego,
co pierwotnie było egzogennym retrowirusem. Retrowirusy endogenne występują
licznie u wszystkich kręgowców szczękowych i szacuje się, że zajmują 5-8%
ludzkiego genomu. Białko syncytina, które stało się niezbędne dla fuzji łożyska
ze ścianą macicy oraz dla etapu fuzji pomiędzy plemnikiem a komórką jajową
podczas zapłodnienia, jest dobrym przykładem endogennego białka
retrowirusowego. Syncytina jest genem otoczki niedawno zidentyfikowanego
ludzkiego endogennego defektywnego retrowirusa, HERV-W (Mi i in., 2000).
Podczas ciąży płód wykazuje wysoki poziom ekspresji innego endogennego
retrowirusa, HERV-R, i wydaje się, że chroni on płód przed atakiem
immunologicznym ze strony matki (Luganini i Gribaudo, 2020). Endogenne elementy
retrowirusowe blisko przypominają retrotranspozony. Ich odwrotna transkryptaza,
gdy ulegnie ekspresji, ma teoretyczną zdolność przekształcania białkowego RNA
kolców ze szczepionek mRNA w DNA.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 429
2. Trwała integracja DNA egzogennych genów retrowirusów
Ludzie są kolonizowani przez duży zbiór egzogennych
retrowirusów, które w wielu przypadkach nie wyrządzają żadnej szkody
gospodarzowi, a nawet mogą być symbiotyczne (Luganini i Gribaudo, 2020). Wirusy
egzogenne mogą zostać przekształcone w wirusy endogenne (trwale włączone do DNA
gospodarza) w laboratorium, jak wykazał Rudolf Jaenisch (Jaenisch, 1976), który
zainfekował preimplantacyjne embriony myszy wirusem Moloney murine leukemia
(M-MuLV). U myszy uzyskanych z tych zakażonych zarodków rozwinęła się
białaczka, a wirusowe DNA zostało zintegrowane z ich linią zarodkową i
przekazane potomstwu. Oprócz wbudowywania wirusowego DNA do genomu gospodarza,
już w 1980 r. wykazano, że plazmidy DNA mogą być mikroiniekcjami do jąder
embrionów myszy w celu wytworzenia transgenicznych myszy, które się rozmnażają
(Gordon et al., 1980). Plazmidowe DNA zostało włączone do genomu jądrowego
myszy poprzez istniejące naturalne procesy, dzięki czemu nowo nabyta informacja
genetyczna została zachowana w genomie potomstwa. Odkrycie to stało się od tego
czasu podstawą wielu eksperymentów inżynierii genetycznej nad transgenicznymi
myszami zmodyfikowanymi w celu ekspresji nowo nabytych genów ludzkich (Bouabe i
Okkenhaug, 2013).
3. LINE-1 jest szeroko ekspresjonowana
Same LINE stanowią ponad 20% ludzkiego genomu. Najbardziej
rozpowszechnioną LINE jest LINE-1, która koduje odwrotną transkryptazę
regulującą podstawowe procesy biologiczne. Ekspresja LINE-1 zachodzi w wielu
typach komórek, ale szczególnie wysoka jest w plemnikach. Komórki plemników
mogą być wykorzystywane jako wektory zarówno egzogennego DNA, jak i egzogennego
RNA w testach transferu genów z udziałem plemników. Plemniki mogą odwracać
transkrypcję egzogennego RNA bezpośrednio do cDNA i mogą dostarczać plazmidy
pakujące to cDNA do zapłodnionego jaja. Plazmidy te są w stanie rozmnażać się w
rozwijającym się zarodku i zasiedlać wiele tkanek płodu. W rzeczywistości
przeżywają one do wieku dorosłego jako struktury pozachromosomalne i są zdolne
do przekazywania ich potomstwu. Plazmidy te są transkrypcyjnie kompetentne, co
oznacza, że mogą być wykorzystane do syntezy białek kodowanych przez zawarte w
nich DNA (Pittoggi i in., 2006).
Oprócz plemników, embriony wykazują również ekspresję
odwrotnej transkryptazy przed implantacją, a jej zahamowanie powoduje
zatrzymanie rozwoju. LINE-1 ulega również ekspresji w komórkach nowotworowych,
a wyciszenie ludzkiej LINE-1 za pomocą interferencji RNA indukuje różnicowanie
w wielu liniach komórek nowotworowych. Mechanizm odwrotnej transkryptazy jest
zaangażowany w genezę nowej informacji genetycznej, zarówno w komórkach
nowotworowych, jak i w komórkach zarodkowych. W wielu tkankach nowotworowych
stwierdzono wysoki poziom ekspresji LINE-1, a w ich jądrze znajduje się wiele
plazmidów pozachromosomalnych. Glejaki złośliwe są pierwotnymi nowotworami ośrodkowego
układu nerwowego. Wykazano eksperymentalnie, że guzy te uwalniają egzosomy
zawierające DNA, RNA i białka, które trafiają do krążenia ogólnego (Vaidya i
Sugaya, 2020). LINE-1 ulega również wysokiej ekspresji w komórkach
odpornościowych w kilku chorobach autoimmunologicznych, takich jak toczeń
rumieniowaty układowy, Sjögrens i łuszczyca (Zhang i in., 2020).
4. Włączenie genu białka kolca do ludzkiego genomu
Wykazano, że neurony z mózgu pacjentów z chorobą Alzheimera
są nosicielami wielu wariantów genu dla białka prekursorowego amyloidu APP,
włączonych do genomu, które powstają w procesie zwanym somatyczną rekombinacją
genów (SGR) (Kaeser i in., 2020). SGR wymaga transkrypcji genów, przerwania
nici DNA i aktywności odwrotnej transkryptazy, z których wszystkie
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 430
mogą być promowane przez dobrze znane czynniki ryzyka
choroby Alzheimera. DNA kodujące APP jest odwrotnie transkrybowane na RNA, a
następnie transkrybowane z powrotem na DNA i włączane do genomu w miejscu
przerwania nici. Ponieważ RNA jest bardziej podatne na mutacje, DNA w tych
mozaikowych kopiach zawiera wiele zmutowanych wariantów genu, więc komórka
staje się mozaikowa, zdolna do produkcji wielu wariantów APP. Neurony od
pacjentów z chorobą Alzheimera zawierały w swoich chromosomach aż 500 milionów
par zasad nadmiarowego DNA (Bushman i in., 2015).
Naukowcy z MIT i Harvardu opublikowali w 2021 r. niepokojącą
pracę, w której przedstawili mocne dowody na to, że RNA SARS-CoV-2 może być
odwrotnie transkrybowane do DNA i zintegrowane z ludzkim DNA (Zhang i in.,
2021). Do zbadania tego pomysłu skłoniła ich obserwacja, że wielu pacjentów
nadal wykazuje pozytywny wynik testu na obecność COVID-19 po tym, jak wirus został
już usunięty z ich organizmu. Autorzy znaleźli chimeryczne transkrypty, które
zawierały sekwencje wirusowego DNA połączone z sekwencjami komórkowego DNA u
pacjentów, którzy wyleczyli się z COVID-19. Ponieważ w ciężkich przypadkach
COVID-19 często wywołuje burzę cytokinową, autorzy potwierdzili możliwość
zwiększonej aktywności odwrotnej transkryptazy w badaniu in vitro z użyciem
podłoża kondycjonowanego zawierającego cytokiny w hodowlach komórkowych.
Stwierdzili 2-3-krotny wzrost ekspresji endogennej LINE-1 w odpowiedzi na
cytokiny. Egzogenne RNA z wirusa włączone do ludzkiego DNA może wytwarzać
fragmenty białek wirusowych w nieskończoność po usunięciu zakażenia, co daje
fałszywie dodatni wynik testu PCR.
5. Wirusowa biegunka bydła: Niepokojący model
Wirusowa biegunka bydła (BVD) jest zakaźną chorobą wirusową,
która dotyka bydło na całym świecie. Należy ona do klasy pestiwirusów, które są
małymi, kulistymi, jednoniciowymi, otoczkowymi wirusami RNA. Choroba ta wiąże
się z chorobami układu pokarmowego, oddechowego i rozrodczego. Unikalną cechą
BVD jest to, że wirus może przeniknąć przez łożysko zakażonej ciężarnej matki.
Może to prowadzić do urodzenia cielęcia, które jest nosicielem
wewnątrzkomórkowych cząstek wirusa, które myli z "samym sobą". Jego
system immunologiczny nie rozpoznaje wirusa jako obcej inwazji, a w rezultacie
cielę rozsiewa wirusa w dużych ilościach przez całe życie, potencjalnie
zarażając całe stado. Powszechną praktyką stało się identyfikowanie takich
cieląt-nosicieli i wybijanie ich ze stada w celu ograniczenia infekcji
(Khodakaram-Tafti & Farjanikish, 2017).
Wydaje się prawdopodobne, że w przyszłości może dojść do
niebezpiecznej sytuacji, w której kobieta otrzyma szczepionkę mRNA przeciwko
SARS-CoV-2, a następnie wkrótce potem poczęcie dziecka. Plemniki mogłyby
swobodnie pobierać liposomy zawierające RNA ze szczepionki i przekształcać je w
DNA za pomocą LINE-1. Następnie wytworzyłyby plazmidy zawierające kod białka
spike, które zostałyby pobrane przez zapłodnioną komórkę jajową w opisanym
powyżej procesie. Dziecko, które się urodzi, jest wtedy potencjalnie niezdolne
do wytworzenia przeciwciał przeciwko białku spike, ponieważ jego system
immunologiczny uważa je za "własne". Gdyby to niemowlę zostało
zainfekowane SARS-CoV-2 w jakimkolwiek momencie swojego życia, jego system
immunologiczny nie byłby w stanie obronić się przed wirusem, a wirus
przypuszczalnie mógłby się swobodnie rozmnażać w ciele niemowlęcia bez
ograniczeń. Logicznie rzecz biorąc, w takiej sytuacji niemowlę stałoby się superrozpowszechniaczem.
Wprawdzie w tej chwili są to spekulacje, ale z tego, co wiemy o
retrotranspozonach, plemnikach, zapłodnieniu, układzie odpornościowym i
wirusach, wynika, że takiego scenariusza nie można wykluczyć. Wykazano już w
doświadczeniach na myszach, że elementy genetyczne w szczepionkach wektorowych
DNA, które są w istocie plazmidami, mogą integrować się z gospodarzem.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 431
genomu gospodarza (Wang et al., 2004). W rzeczywistości,
taki proces został zasugerowany jako podstawa ewolucji Lamarcki'ego,
zdefiniowanej jako dziedziczenie cech nabytych (Steele, 1980).
Uświadomienie sobie, że to, co dawniej nazywano
"śmieciowym DNA", wcale nim nie jest, jest tylko jednym z rezultatów
nowego paradygmatu filozoficznego w ludzkim języku, biologii i genetyce,
opartego na genomice fraktalnej (Pellionisz, 2012) - paradygmatu, który
Pellionisz wiąże z zaangażowaniem "prawdziwych reprezentacji
narracyjnych" (TNR; Oller, 2010), realizowanych jako "iteracje
fraktalnego szablonu" w wysoce powtarzalne procesy normalnego rozwoju
wielu rozgałęzionych struktur ludzkiego ciała. Procesy te są liczne w płucach,
nerkach, żyłach i tętnicach, a przede wszystkim w mózgu. Szczepionki mRNA są
eksperymentalną terapią genową, która może wprowadzić kod białka szpiku
SARS-CoV-2 do ludzkiego DNA. Ten kod DNA mógłby poinstruować syntezę dużej
liczby kopii białkowych cząstek zakaźnych, a to może potencjalnie wprowadzić
wiele fałszywych sygnałów do rozwijającej się narracji, skutkując
nieprzewidywalnymi wynikami.
Wniosek
Eksperymentalne szczepionki mRNA są zapowiadane jako
potencjalnie bardzo korzystne, ale niosą też ze sobą możliwość tragicznych, a
nawet katastrofalnych nieprzewidzianych konsekwencji. Szczepionki mRNA
przeciwko SARS-CoV-2 zostały wprowadzone z wielkim entuzjazmem, ale istnieje
wiele aspektów ich powszechnego stosowania, które zasługują na niepokój.
Niektóre z nich, choć nie wszystkie, zostały tu omówione i chcemy podkreślić,
że są one potencjalnie poważne i mogą nie być widoczne przez lata, a nawet
przez całe pokolenia. W celu odpowiedniego wykluczenia niekorzystnych
możliwości opisanych w niniejszym dokumencie, zalecamy, co najmniej, przyjęcie
następujących praktyk badawczych i nadzorczych:
- Narodowy wysiłek w celu zebrania szczegółowych danych na
temat zdarzeń niepożądanych związanych ze szczepionkami mRNA z obfitym
przydziałem środków finansowych, śledzonych znacznie dłużej niż pierwsze kilka
tygodni po szczepieniu.
- Powtórne badanie autoprzeciwciał u osób, które otrzymały
szczepionkę. Testowane autoprzeciwciała mogą być standaryzowane i powinny być
oparte na wcześniej udokumentowanych przeciwciałach i autoprzeciwciałach
potencjalnie wywołanych przez białko spike. Obejmują one autoprzeciwciała
przeciwko fosfolipidom, kolagenowi, aktynie, tyreoperoksydazie (TPO), białku
podstawowemu mieliny, transglutaminazie tkankowej i być może innym.
- Profilowanie immunologiczne związane z równowagą
cytokinową i związanymi z nią efektami biologicznymi. Badania powinny
obejmować, co najmniej, IL-6, INF-α, D-dimery, fibrynogen i białko C-reaktywne.
- Badania porównujące populacje, które zostały zaszczepione
szczepionkami mRNA i te, które nie zostały zaszczepione, aby potwierdzić
oczekiwane zmniejszenie częstości infekcji i łagodniejsze objawy w grupie
zaszczepionej, a jednocześnie porównać częstość występowania różnych chorób
autoimmunologicznych i chorób prionowych w tych samych dwóch populacjach.
- Badania oceniające, czy możliwe jest nabycie przez osobę
nieszczepioną specyficznych dla szczepionki form białek kolcowych od osoby
zaszczepionej, przebywającej w bliskim sąsiedztwie.
- Badania in vitro oceniające, czy nanocząsteczki mRNA mogą
być pobierane przez plemniki i przekształcane w plazmidy cDNA.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 432
- Badania na zwierzętach w celu ustalenia, czy szczepienie
na krótko przed poczęciem może spowodować, że potomstwo będzie nosić w swoich
tkankach plazmidy kodujące białka kolców, prawdopodobnie zintegrowane z ich
genomem.
- Badania in vitro mające na celu lepsze zrozumienie
toksyczności białka spike dla mózgu, serca, jąder, itp.
Polityka publiczna w zakresie masowych szczepień opierała
się na założeniu, że stosunek ryzyka do korzyści w przypadku nowych szczepionek
mRNA jest bezdyskusyjny. Wraz z rozpoczęciem masowej kampanii szczepień w
odpowiedzi na ogłoszony międzynarodowy stan zagrożenia COVID-19, rozpoczęliśmy
eksperymenty szczepionkowe na skalę światową. Powinniśmy przynajmniej
wykorzystać dane dostępne z tych eksperymentów, aby dowiedzieć się więcej o tej
nowej i wcześniej niesprawdzonej technologii. A w przyszłości wzywamy rządy do
zachowania większej ostrożności w obliczu nowych biotechnologii.
Wreszcie, jako oczywista, ale tragicznie ignorowana
sugestia, rząd powinien również zachęcać ludność do podejmowania bezpiecznych i
przystępnych cenowo kroków w celu naturalnego wzmocnienia ich systemów
odpornościowych, takich jak przebywanie na słońcu w celu podniesienia poziomu
witaminy D (Ali, 2020) i spożywanie głównie organicznej, pełnowartościowej
żywności, a nie nafaszerowanej chemią żywności przetworzonej (Rico-Campà et
al., 2019). Należy również zachęcać do spożywania pokarmów będących dobrym
źródłem witaminy A, witaminy C i witaminy K2, ponieważ niedobory tych witamin
są związane ze złymi wynikami leczenia COVID-19 (Goddek, 2020; Sarohan, 2020).
Podziękowania
Badania te zostały sfinansowane częściowo przez Quanta
Computers, Inc, Tajwan, pod auspicjami projektu Qmulus.
Konkurencyjne interesy
Autorzy nie mają żadnych konkurencyjnych interesów ani
konfliktów do zgłoszenia.
Piśmiennictwo
Achua, J. K., Chu, K. Y., Ibrahim, E., Khodamoradi, K.,
Delma, K. S., Ramsamy, R. ... Arora,
H. (2021). Histopatology and Ultrastructural Findings of Fatal COVID-19
Infections on Testis. The World Journal of Men's Health 39(1): 65-74.
https://doi.org/10.5534/wjmh.200170.
Al-Dybiat,
I., Moudjou, M., Martin, D., Reine, F., Herzog, L., Truchet, S., ... Sibille,
P. (2019) Prion Strain-dependent Tropism is Maintained between Spleen and
Granuloma and Relies on Lymphofollicular Structures. Scientific Reports 9:
14656. https://doi.org/10.1038/s41598-019-51084-1.
Ali, N.
(2020). Role of Vitamin D in Preventing of COVID-19 Infection, Progression and
Severity. Journal of Infection and Public Health 13(10): 1373-1380.
https://doi.org/10.1016/j.jiph.2020.06.021.
Ansari, B.
Rosen, L. B., Lisco, A., Gilden, D., Holland, S. M., Zerbe, C. S., ... Cohen,
J. I. (2020). Primary and Acquired Immunodeficiencies Associated with Severe
Varicella-Zoster Virus Infections. Clinical Infectious Diseases August 28 [Epub
ahead of print]. https://doi.org/10.1093/cid/ciaa1274.
Arvin, A.
M., Fink, K. Schmid, M. A., Cathcart, A., Spreafico, R., Havenar-Daughton, C.
... Virgin, H. W. (2020). A Perspective on Potential Antibody-Dependent
Enhancement of SARS-CoV-2. Nature 584(7821): 353-363.
https://doi.org/10.1038/s41586-020-2538-8.
Aslam, R.,
Kapur, R., egel, G. B., Guo, L., Zufferey, A., Ni, H. & Semple, J. W.
(2016). The Spleen Dictates Platelet
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 433
Destruction,
Anti-platelet Antibody Production, and Lymphocyte Distribution Patterns in a
Murine Model of Immune Thrombocytopenia. Experimental Hematology 44(10):
924-930. https://doi.org/10.1016/j.exphem.2016.07.004.
Baden, L.
R., El Sahly, H. M., Essink, B.,Kotloff, K., Frey, S., Novak, R. ... Zaks, T.
(2021). Efficacy and Safety of the mRNA-1273 SARS-CoV-2 Vaccine. The New
England Journal of Medicine 384: 403-416.
https://doi.org/10.1056/NEJMoa2035389.
Bahl, K.,
Senn, J. J., Yuzhakov, O., Bulychev, A., Brito, L. A., Hassett, K. J. ...
Ciaramella, G. (2017). Preclinical and Clinical Demonstration of Immunogenicity
by mRNA Vaccines against H10N8 and H7N9 Influenza Viruses. Molecular Therapy
25(6): 1316-1327. http://dx.doi.org/10.1016/j.ymthe.2017.03.035.
Baker, A.
N., Richards, S.-J., Guy, C. S., Congdon, T. R., Hasan, M., Zwetsloot, A. J.,
... Gibson, M. I. (2020). The SARS-COV-2 Spike Protein Binds Sialic Acids and
Enables Rapid Detection in a Lateral Flow Point of Care Diagnostic Device. ACS
Central Science 6(11): 2046-2052. https://doi.org/10.1021/acscentsci.0c00855.
Baltimore,
D. (1970). Viral RNA-dependent DNA Polymerase: RNA-dependent DNA Polymerase in
visions of RNA Tumor Viruses. Nature 226(5252): 1209-1211.
https://doi.org/10.1038/2261209a0.
Bardina, S.
V., Bunduc, P., Tripathi, S., Duehr, J., Frere, J. J., Brown, J. A. ... Lim, J.
K. (2017). Enhancement of Zika Virus Pathogenesis by Preexisting Antiflavivirus
Immunity. Science 356(6334): 175-180. https://doi.org/10.1126/science.aal4365.
Beltramello,
M., Williams, K. L., Simmons, C. P., Macagno, A., Simonelli, L., Ha Quyen, N.
T. ... Sallusto, F. (2010). The Human Immune Response to Dengue Virus is
Dominated by Highly Cross-Reactive Antibodies Endowed with Neutralizing and
Enhancing Activity. Cell Host Microbe 8(3): 271-83.
https://doi.org/10.1016/j.chom.2010.08.007.
Bertin, D.,
Brodovitch, A., Beziane, A., Hug, S., Bouamri, A., Mege, J. L. ... Bardin, N.
(2020). Anticardiolipin IgG Autoantibody Level Is an Independent Risk Factor
for COVID-19 Severity. Arthritis & Rheumatology, 72(11), 1953-1955.
https://doi.org/10.1002/art.41409.
Bhattacharjee,
S. & Banerjee, M. (2020). Immune Thrombocytopenia Secondary to COVID-19: a
Systematic Review SN Comprehensive Clinical Medicine 2: 2048-2058.
https://doi.org/10.1007/s42399-020-00521-8.
BioNTech
(2020). A Phase 1/2/3, Placebo-Controlled, Randomized, Observer-Blind,
Dose-Finding Study to Evaluate the Safety, Tolerability, Immunogenicity, and
Efficacy of Sars-CoV-2 RNA Vaccine Candidates against COVID-19 in Healthy
Individuals. PF-07302048 (BNT162 RNA-Based COVID-19 Vaccines) Protokół
C4591001. Listopad. https://media.tghn.org/medialibrary/2020/11/C4591001_Clinical_Protocol_Nov2020_Pfizer_BioNTech.pdf.
Blumenthal,
K. G., Robinson, L. B., Camargo, C. Jr., Shenoy, E. S., Banerji, A., Landman,
A. B., Wickner, P. (2021) Acute Allergic Reactions to mRNA COVID-19 Vaccines.
Journal of the American Medical Association 325(15):1562-1565.
https://doi.org/10.1001/jama.2021.3976.
Bonsell, D. (2021, 10 stycznia). Największy wielomiejscowy
kompleks dystrybucyjny w Departamencie Obrony realizuje dostawy na potrzeby
operacji Warp. Defense
Logistics Agency. Retrieved January 27, 2021, from
https://www.dla.mil/AboutDLA/News/NewsArticleView/Article/2467282/largest-warehouse-in-defense-department-delivers-for-operation-warp-speed/.
Bouabe, H.
& Okkenhaug, K. (2013). Gene Targeting in Mice: a Review. Methods in
Molecular Biology 2013; 1064: 315-336.
https://doi.org/10.1007/978-1-62703-601-6_23.
Brown, R.
B. (2021) Outcome Reporting Bias in COVID-19 mRNA Vaccine Clinical Trials.
Medicina (Kaunas) 57(3): 199. https://www.doi.org/10.3390/medicina57030199.
Buonsenso,
D., Riitano, F., & Valentini, P. (2020). Pediatric Inflammatory Multisystem
Syndrome Temporally Related with SARS-CoV-2: Immunological Similarities with
Acute Rheumatic Fever and Toxic Shock Syndrome. Frontiers in Pediatrics 8: 574.
https://doi.org/10.3389/fped.2020.00574.
Bushman, D.
M., Kaeser, G. E., Siddoway, B., Westra, J. W., Rivera, R. R., Rehen, S. K. ...
Chun, J. (2015). Genomic Mosaicism with Increased Amyloid Precursor Protein
(APP) Gene Copy Number in Single Neurons from Sporadic Alzheimers Disease Brains.
eLife 4: e05116. https://doi.org/10.7554/eLife.05116.
Buzhdygana,
T. P., DeOrec, B. J., Baldwin-Leclair, A., Bullock, T. A., McGary, H. M. ...
Ramirez, S. H. (2020). The
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Strona |
434
SARS-CoV-2
Spike Protein Alters Barrier Function in 2D Static and 3D Microfluidic in-Vitro
Models of the Human Blood-Brain Barrier. Neurobiology of Disease 146: 105131.
https://doi.org/10.1016/j.nbd.2020.105131.
CDC
COVID-19 Response Team; Food and Drug Administration (2021, 15 stycznia).
Allergic Reactions Including Anaphylaxis After Receipt of the First Dose of
Pfizer-BioNTech COVID-19 Vaccine-United States, December 14-23, 2020. Morbidity
and Mortality Weekly Report 70(2): 46. https://www.cdc.gov/mmwr/volumes/70/wr/mm7002e1.htm.
CDC
COVID-19 Response Team; Food and Drug Administration (2021, styczeń 29). Reakcje
alergiczne, w tym anafilaksja, po otrzymaniu pierwszej dawki szczepionki
Moderna COVID-19 w Stanach Zjednoczonych. 21 grudnia 2020 -- 10 stycznia 2021. MMWR. Morbidity and Mortality
Weekly Report 70(4): 125-129.
https://www.cdc.gov/mmwr/volumes/70/wr/mm7004e1.htm.
Campos, J.
Slon, L., Mongkolsapaya, J., & Screaton, G. R. (2018). The Immune Response
Against Flaviviruses. Nature immunology 19(11): 1189-1198.
https://doi.org/10.1038/s41590-018-0210-3.
Carsetti,
R., Zaffina, S., Piano Mortari, E., Terreri, S., Corrente, F., Capponi, C., ...
& Locatelli, F. (2020). Different Innate and Adaptive Immune Responses to
SARS-CoV-2 Infection of Asymptomatic, Mild, and Severe Cases. Frontiers in
immunology, 11, 3365.
https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fimmu.2020.610300/full
Carter, M.
J., Fish, M., Jennings, A., Doores, K. J., Wellman, P., Seow, J., ...
Shankar-Hari, M. (2020). Peripheral Immunophenotypes in Children with
Multisystem Inflammatory Syndrome Associated with SARS-CoV-2 Infection. Nature
Medicine, 26(11), 1701-1707. https://doi.org/10.1038/s41591-020-1054-6.
Centers for
Disease Control and Prevention. COVID Data Tracker. https://covid.cdc.gov/covid-data-tracker/#vaccinations.
Dostęp 2/6/21.
Centers for
Disease Control and Prevention, Prion Diseases. October 9, 2018.
https://www.cdc.gov/prions/index.html.
Centers for
Disease Control and Prevention (1990). Vaccine Adverse Events Reporting System
[baza danych]. Retrieved February 11, 2021 from
https://vaers.hhs.gov/about.html.
Chen, W.,
Yang, B., Li, Z., Wang, P., Chen, Y. & Zhou, H. (2020). Sudden Severe
Thrombocytopenia in a Patient in the Recovery Stage of COVID-19. Lancet Haematology
7(8): e624. https://doi.org/10.1016/S2352-3026(20)30175-7.
Cifuentes-Diaz,
C., Delaporte, C., Dautréaux,B., Charron, D. & Fardeau, M. (1992) Class II
MHC Antigens in Normal Human Skeletal Muscle. Muscle Nerve 15(3): 295-302.
https://doi.org/10.1002/mus.880150307.
Classen, J.
B. (2021). Review of COVID-19 Vaccines and the Risk of Chronic Adverse Events
Including Neurological Degeneration. Journal of Medical-Clinical Research and
Reviews 5(4): 1-7. https://foundationforhealthresearch.org/review-of-covid-19-vaccines-
and-the-risk-of-chronic-adverse-events/.
Corbett, K.
S., Edwards, D.K., Leist, S. R., Abiona, O. M., Boyoglu-Barnum, S., Gillespie,
R. A. ... Graham, B. S. (2020) SARS-CoV-2 mRNA Vaccine Design Enabled by
Prototype Pathogen Preparedness. Nature 586(7830): 567-571.
https://doi.org/10.1038/s41586-020-2622-0.
Danielsson, R. & Eriksson, H. (2021, 7 stycznia).
Adiuwanty aluminiowe w szczepionkach - sposób na modulację odpowiedzi
immunologicznej. Seminars in
Cell & Developmental Biology. (Epub ahead of print)
https://doi.org/10.1016/j.semcdb.2020.12.008.
Decock, M,
Stanga, S., Octave, J.-N., Dewachter, I., Smith, S. O., Constantinescu, S. N.,
and Kienlen-Campard, P. (2016). Glycines from the APP GXXXG/GXXXA Trans-
membrane Motifs Promote Formation of Pathogenic A Oligomers in Cells. Frontiers
in Aging Neuroscience 8: 107. https://doi.org/10.3389/fnagi.2016.00107.
Dicks, M.
D. J., Spencer, A. J., Edwards, N. J., Wadell, G., Bojang, %K., Gilbert, S.C.,
... Cottingham, M. G. (2012). A Novel Chimpanzee Adenovirus Vector with Low
Human Seroprevalence: Improved Systems for Vector Derivation and Comparative
Immunogenicity. PLoS ONE 7(7): e40385.
https://doi.org/10.1371/journal.pone.0040385.
Doshi, P.
(2020). Czy szczepionki COVID-19 uratują życie? Current Trials Aren't Designed to Tell Us. BMJ
371: m4037. https://doi.org/10.1136/bmj.m4037.
Doshi, P. (2021a). Peter Doshi: Szczepionki Pfizer i Moderna
o "95% skuteczności" - potrzebujemy więcej szczegółów i surowych
danych. BMJ blog. Dostęp 02/20/2021. https://blogs.bmj.com/bmj/2021/01/04/peter-doshi-pfizer-and-modernas-95-effective-vaccines-we-need-more-details-and-the-raw-data/
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Strona |
435
Doshi, P. (2021b). Wyjaśnienie: Szczepionki Pfizer i Moderna
o "95% skuteczności" -- Potrzebujemy więcej szczegółów i surowych
danych. BMJ blog. Dostęp 02/20/21.
https://blogs.bmj.com/bmj/2021/02/05/clarification-pfizer-and-modernas-95-effective-vaccines-we-need-more-details-and-the-raw-data/
Ehrenfeld,
M., Tincani, A., Andreoli, L., Cattalini, M., Greenbaum, A., Kanduc, D. ...
Shoenfeld, Y. (2020). COVID-19 and Autoimmunity. Autoimmunity Reviews 19(8):
102597. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7289100/
EMA Public
Assessment Report on Pfizer-BioNTech Vaccine. (2020). Accessed 5/2/21.
https://www.documentcloud.org/documents/20516010-ema-assessment-report-12-21-2020#document/p35/a2023027
Eroshenko,
N., Gill, T., Keaveney, M. K., Church, G. M., Trevejo, J. M. & Rajaniemi,
H. (2020). Implications of Antibody-dependent Enhancement of Infection for
SARS-CoV-2 Countermeasures. Nature Biotechnology 38(7): 789-791.
https://doi.org/10.1038/s41587-020-0577-1.
Europejska Agencja Leków. Sprawozdanie z oceny Komitetu ds.
Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi (CHMP). COVID-19 Vaccine Moderna. Nazwa zwyczajowa:
COVID-19 mRNA Vaccine (nucleoside-modified) Procedura. Nr EMEA/H/C/005791/0000.
11 marca 2021. s. 47.
https://www.ema.europa.eu/en/documents/assessment-report/covid-19-vaccine-moderna-epar-public-assessment-report_en.pdf
Firdessa-Fite,
R. & Creusot, R. J. (2020). Nanoparticles versus Dendritic Cells as
Vehicles to Deliver mRNA Encoding Multiple Epitopes for Immunotherapy.
Molecular Therapy: Methods & Clinical Development 16: 50-62. https://doi.org/10.1016/j.omtm.2019.10.015.
Franke, C.,
Ferse, C., Kreye, J., Reincke, S. M., Sanchez-Sendin, E., Rocco, A., ... &
Pruess, H. (2021). High Frequency of Cerebrospinal Fluid Autoantibodies in
COVID-19 Patients with Neurological Symptoms. Brain, Behavior, and Immunity 93:
415-419. https://doi.org/10.1016/j.bbi.2020.12.022.
Fujiwara,
Y., Wada, K. & Kabuta, T. (2017). Lysosomal Degradation of Intracellular
Nucleic Acids -- Multiple Autophagic Pathways. The Journal of Biochemistry
161(2): 145-154. https://doi.org/10.1093/jb/mvw085.
Furer, V.,
Zisman, D., Kibari, A., Rimar, D., Paran, Y., & Elkayam, O. (2021). Herpes
zoster Following BNT162b2 mRNA Covid-19 Vaccination in Patients with Autoimmune
Inflammatory Rheumatic Diseases: a Case Series. Rheumatology keab345. April 12
[Epub ahead of print] https://doi.org/10.1093/rheumatology/keab345.
Galeotti,
C., & Bayry, J. (2020). Autoimmune and Inflammatory Diseases following
COVID-19. Nature Reviews Rheumatology, 16(8), 413-414.
https://doi.org/10.1038/s41584-020-0448-7.
Gallie, D.
R., (1991) The Cap and Poly(A) Tail Function Synergistically to Regulate mRNA
Translational Efficiency. Genes & Development 5: 2108-2116.
https://doi.org/10.1101/gad.5.11.2108.
Ganson, N.
J., Povsic, T. J., Sullenger, B. A., Alexander, J. H., Zelenkofske, S. L., ...
Hershfield, M. S. (2016). Pre-existing Anti-Polyethylene Glycol Antibody Linked
to First-Exposure Allergic Reactions to Pegnivacogin, A PEGylated RNA Aptamer.
Journal of Allergy and Clinical Immunology 137(5): 1610-1613. https://doi.org/10.1016/j.jaci.2015.10.034.
Garvey, L.
H., & Nasser, S. (2020, 17 grudnia) Allergic Reactions to the First
COVID-19 Vaccine: is Polyethylene Glycol (PEG) the Culprit? British Journal of
Anaesthesia. Epub ahead of print. https://doi.org/10.1016/j.bja.2020.12.020.
Gao, Z.,
Xu, Y., Sun, C., Wang, X., Guo, Y., Qiu, S., & Ma, K. (2020). A systematic
review of asymptomatic infections with COVID-19. Journal of Microbiology,
Immunology and Infection 54(1): 12-16. https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1684118220301134.
Gao, Z. W.,
Zhang, H. Z., Liu, C., & Dong, K. (2021). Autoprzeciwciała w COVID-19:
Frequency and Function. Autoimmune Reviews 20(3): 102754.
https://doi.org/10.1016/j.autrev.2021.102754.
Geuking, M.
B., Weber, J., Dewannieux, M., Gorelik, E., Heidmann, T., Hengartner, H., ...
Hangartner, L. (2009). Recombination of Retrotransposon and Exogenous RNA Virus
Results in Nonretroviral cDNA Integration. Science 323(5912): 393-6.
https://doi.org/10.1126/science.1167375.
Goddek, S.
(2020). Vitamin D3 and K2 and Their Potential Contribution to Reducing the
COVID-19 Mortality Rate. International Journal of Infectious Diseases 99:
286-290. https://doi.org/10.1016/j.ijid.2020.07.080.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 436
Gordon, J.
W., Scangos, G. A., Plotkin, D. J., Barbosa, J. A. & Ruddle, F.H. (1980).
Genetic Transformation of Mouse Embryos by Microinjection of Purified DNA.
Proceedings of the National Academy of Sciences USA.77: 7380-84.
https://doi.org/10.1073/pnas.77.12.7380.
Grady, D. & Mazzei, P. (2021). Śmierć lekarza po
szczepionce COVID jest przedmiotem dochodzenia. New York Times Jan. 12.
https://www.nytimes.com/2021/01/12/health/covid-vaccine-death.html.
Grady, D.
(2021). A Few Covid Vaccine Recipients Developed a Rare Blood Disorder. New
York Times Feb. 8.
https://www.nytimes.com/2021/02/08/health/immune-thrombocytopenia-covid-vaccine-blood.html.
Haidere, M.
F., Ratan, Z. A., Nowroz, S., Zaman, S. B., Jung, Y. J., Hosseinzadeh, H.,
& Cho, J. Y. (2021). Szczepionka COVID-19: Critical Questions with
Complicated Answers. Biomolecules & therapeutics, 29(1), 1.
https://doi.org/10.4062/biomolther.2020.178.
Hamad, I.,
Hunter, A. C., Szebeni, J. & Moghimi, S. M. (2008). Poly (Ethylene Glycol)s
Generate Complement Activation Products in Human Serum through Increased
Alternative Pathway Turnover and a MASP-2-Dependent Process. Molecular
immunology 46(2): 225-232. https://doi.org/10.1016/j.molimm.2008.08.276.
Hawkes, R.
A. (1964). Enhancement of the Infectivity of Arboviruses by Specific Antisera
Produced in Domestic Fowls. Australian Journal of Experimental Biology and
Medical Science 42(4): 465-482. https://doi.org/10.1038/icb.1964.44.
Ho, W., Gao, M.,Li, F., Li, J., Zhang, X.-Q. & Xu, X.
(2021, 18 stycznia). Next-Generation
Vaccines: Nanoparticle-Mediated DNA and mRNA Delivery. Advanced Healthcare
Materials 10(8): e2001812. https://doi.org/10.1002/adhm.202001812.
Hong, L.,
Wang, Z., Wei, X., Shi, J. & Li, C. (2020). Antibodies Against Polyethylene
Glycol in Human Blood: A Literature Review. Journal of Pharmacological and
Toxicological Methods 102: 106678. https://doi.org/10.1016/j.vascn.2020.106678.
Hubert, B.
Reverse Engineering the source code of the BioNTech/Pfizer SARS-CoV-2 Vaccine. Dec.
25, 2020.
https://berthub.eu/articles/posts/reverse-engineering-source-code-of-the-biontech-pfizer-vaccine/
Idrees D,
Kumar V. SARS-CoV-2 spike protein interactions with amyloidogenic proteins:
Potential clues to Neurodegeneration. Biochemical and Biophysical Re- search
Com- munications. 2021; 554: 94-98.
https://www.doi.org/10.1016/j.bbrc.2021.03.100.
Jackson, L.
A., Anderson, E. J., Rouphael, N. G., Roberts, P. C., Makhene, M., Coler, R. N.
.... Beigel, J. H. (2020). An mRNA Vaccine against SARS-CoV-2 Preliminary
Report. The New England Journal of Medicine 383: 1920-31.
https://doi.org/10.1056/NEJMoa2022483.
Jacobs, J.
& Armstrong, D. (2020, April 29) Trump's `Operation Warp Speed' Aims to
Rush Coronavirus Vaccine Bloomberg. Retreived February 11 from
https://www.bloomberg.com/news/articles/2020-04-29/trump-s-operation-warp-speed-aims-to-rush-coronavirus-vaccine.
Jaenisch R.
(1976). Germ Line Integration and Mendelian Transmission of the Exogenous
Moloney Leukemia Virus. Proceedings of the National Academy of Sciences of the
United States of America 73: 1260-1264. https://doi.org/10.1073/pnas.73.4.1260.
Jansen, A.
J. G., Spaan, T., Low, H. Z., Di Iorio D., van den Brand, J., Malte Tieke, M.,
... van der Vries, E. (2020). Influenza-Induced Thrombocytopenia is Dependent
on the Subtype and Sialoglycan Receptor and Increases with Virus Pathogenicity.
Blood Advances 4(13): 2967-2978.
https://doi.org/10.1182/bloodadvances.2020001640.
Jiang, Y.,
Arase, N., Kohyama, M., Hirayasu, K., Suenaga, T., Jin, H., ... Hisashi Arase ,
H. (2013) Transport of Misfolded Endoplasmic Reticulum Proteins to the Cell
Surface by MHC Class II Molecules. International Immunology 25(4): 235-246.
https://doi.org/10.1093/intimm/dxs155
Kaeser, G.
E. & Chun, J. (2020). Mosaic Somatic Gene Recombination as a Potentially
Unifying Hypothesis for Alzheimers Disease. Frontiers in Genetics 11: 390.
https://doi.org/10.3389/fgene.2020.00390.
Kakarla,
R., Hur, J., Kim, Y. J., Kim, J., and Chwae, Y.-J. (2020). Apoptotic Cell-
derived Exosomes: Messages from Dying Cells. Experimental & Molecular
Medicine 52: 16 https://www.doi.org/10.1038/s12276-019-0362-8.
Karikó, K.,
Muramatsu, H., Welsh, F. A., Ludwig, J., Kato, H., Akira, S. & Weissman, D.
(2008). Incorporation of Pseudouridine Into mRNA Yields Superior Nonimmunogenic
Vector With Increased Translational Capacity and
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 437
Biologiczna stabilność. Molecular Therapy 16(11): 1833-1840.
https://doi.org/10.1038/mt.2008.200.
Kelso, J.
M. (2021) Anaphylactic Reactions to Novel mRNA SARS-CoV-2/COVID-19 Vaccines.
Vaccine 39(6): 865-867. https://doi.org/10.1016/j.vaccine.2020.12.084.
Kemp, S.
A., Collier, D. A. Datir, R. P., Ferreira, I. A. T. M. Gayed, S., Jahun, A. ...
Gupta, R. K. (2021) SARS-CoV-2 Evolution during Treatment of Chronic Infection.
Nature 2021 Apr;592(7853):277-282. https://doi.org/10.1038/s41586-021-03291-y.
Khodakaram-Tafti,
A. & Farjanikish, G. H. (2017) Persistent Bovine Viral Diarrhea Virus (BVDV)
Infection in Cattle Herds. Iranian Journal of Veterinary Research, Shiraz
University 18(3): 154-163.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5674437/.
Kosuri, S.
& Church, G. M., Large-Scale de Novo DNA Synthesis: Technologies and
Applications. Nature Methods 2014; 11 (5): 499-507.
https://doi.org/10.1038/nmeth.2918.
Koupenova,
M., Corkrey, H. A., Vitseva, O., Manni, G., Pang, C. J., Clancy, L. ...
Freedman, J. E. (2019). The Role of Platelets in Mediating a Response to Human
Influenza Infection. Nature Communications 2019;10: 1780.
https://doi.org/10.1038/s41467-019-09607-x.
Kozma, G.
T., Mészáros, T., Vashegyi, I., Fülöp, T., Örfi, E., Dézsi, L., ... Szebeni, J.
(2019). Pseudoanafilaksja na liposomy powlekane glikolem polietylenowym (PEG):
Roles of Anti-PEG IgM and Complement Activation in a Porcine Model of Human
Infusion Reactions. ACS Nano 13(8): 9315-9324.
https://doi.org/10.1021/acsnano.9b03942.
Ku, C.-C.,
Chang, Y.-H., Chien, Y., & Lee, T.-L. (2016). Type I Interferon Inhibits
Varicella-zoster Virus Replication by Interfering with the Dynamic Interaction
between Mediator and IE62 within Replication Compartments. Cell &
Bioscience 6: 21. https://doi.org/10.1186/s13578-016-0086-6.
Kuba, K.,
Imai, Y., Rao, S., Gao, H., Guo, F., Guan, B. ... Penninger, J. M. (2005). A
Crucial Role of Angiotensin Converting Enzyme 2 (ACE2) in SARS
Coronavirus-Induced Lung Injury. Natural Medicine 11: 875-879.
https://doi.org/10.1038/nm1267.
Kudla, G.,
Lipiński, L., Caffin, F., Helwak, A., Zylicz, M. (2006) High Guanine and
Cytosine Content Increases mRNA Levels in Mammalian Cells. PlOS Biology 4(6):
e180. https://doi.org/10.1371/journal.pbio.0040180.
Kullaya,
V., de Jonge, M. E., Langereis, J. D., van der Gaast-de Jongh, C. E., Büll, C.,
Adema, G. J. ... van der Ven, A. J. (2018). Desialylation of Platelets by
Pneumococcal Neuraminidase A Induces ADP-Dependent Platelet Hyperreactivity.
Infection and Immunity 86(10): e00213-18. https://doi.org/10.1128/IAI.00213-18.
Lambrecht,
B. N., Kool, M., Willart, M. A. M. & Hammad, H. (2009). Mechanism of Action
of Clinically Approved Adjuvants. Current opinion in immunology 21.1 (2009):
23-29. https://doi.org/10.1016/j.coi.2009.01.004.
Lazzaro,
S., Giovani, C., Mangiavacchi, S., Magini,D., Maione, D., Baudner, B., ...
Buonsanti, C. (2015). CD8 T-cell Priming upon mRNA Vaccination is Restricted to
Bone-marrow-derived Antigen-presenting Cells and May Involve Antigen Transfer
from Myocytes. Immunology 146: 312-326. https://doi.org/10.1111/imm.12505.
Michael
Klompas, Steve Bernstein, and Harvard Pilgrim Health Care, Inc. 2010.
"Electronic Support for Public Health-Vaccine Adverse Event Reporting
System (ESP-VAERS). Rockville, MD: Harvard Pilgrim Health Care, Inc.
https://healthit.ahrq.gov/sites/default/files/docs/publication/r18hs017045-lazarus-final-report-2011.pdf.
Lederer,
K., Castaño, D., Gómez Atria, D., Oguin T. H., III, Wang, S., Manzoni, T. B.,
... (2020).SARS-CoV-2 mRNA Vaccines Fosterent Antigen-Specific Germinal Center
Responses Associated with Neutralizing Antibody Generation.Immunity 53:
1281-1295. https://doi.org/10.1016/j.immuni.2020.11.009.
Lee, S. H.,
Cha, J. M., Lee, J. I., Joo, K. R., Shin, H. P., Baek, I. H. ... Cho, J. L.
(2015). Anaphylactic Shock Caused by Ingestion of Polyethylene Glycol.
Intestinal research 13(1): 90-94. https://doi.org/10.5217/ir.2015.13.1.90.
Lee, W. S.,
Wheatley, A. K., Kent, S. J. & DeKosky, B. J. (2020). Antibody-Dependent
Enhancement and SARS-CoV-2 Vaccines and Therapies. Nature Microbiology 5(10):
1185-1191. https://doi.org/10.1038/s41564-020-00789-5.
Lema Tomé,
C. M., Tyson, T., Rey, N. L., Grathwohl, S., Britschgi, M. and Brundin, P.
(2013). Inflammation and α-Synuclein Prion-like Behavior in Parkinson's Disease - Is There a Link?
Molecular Neurobiology 47: 561-574. https://www.doi.org/10.1007/s12035-012-8267-8.
Lesbats,
P., Engelman, A. N. & Cherepanov, P. (2016). Retrowirusowa
integracja DNA. Chemical Reviews 2016 116(20):
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page |
438.
12730012757.
https://doi.org/10.1021/acs.chemrev.6b00125.
Liang, J.,
Zhu, H., Wang, X., Jing, B., Li, Z., Xia, X. ... Sun, B. (2020).
Adiuwanty dla szczepionek przeciwko koronawirusom. Frontiers in Immunology 11: 2896.
https://doi.org/10.3389/fimmu.2020.589833.
Lila, A.
S., Shimizu, A. T. & Ishida, T. (2018). PEGylation and Anti-PEG Antibodies.
Engineering of Biomaterials for Drug Delivery Systems. Woodhead Publishing
51-68. https://doi.org/10.1016/B978-0-08-101750-0.00003-9.
Limanaqi, F., Letizia Busceti, C., Biagioni, F., Lazzeri,
G., Forte, M., Schiavon, S. ... Fornai,
F. (2020). Cell Clearing Systems as Targets of Polyphenols in Viral Infections:
Potential Implications for COVID-19 Pathogenesis. Antioxidants 9: 1105.
https://doi.org/10.3390/antiox9111105.
Lindsay, K.
E., Bhosle, S. M., Zurla, C., Beyersdorf, J., Rogers, K. A., Vanover D. &
Xiao, P. (2019). Visualization of Early Events in mRNA Vaccine Delivery in
Non-Human Primates via PET-CT and Near-Infrared Imaging. Nature Biomedical
Engineering 3: 371-380. https://doi.org/10.1038/s41551-019-0378-3.
Lipp, E.,
von Felten, A., Sax, H., Mller, D. & Berchtold, P. (1998). Antibodies
Against Platelet Glycoproteins and Antiphospholipid Antibodies in Autoimmune
Thrombocytopenia. European Journal of Haematology 60(5): 283-8. https://doi.org/10.1111/j.1600-0609.1998.tb01041.x.
Liu, L.,
Wei, Q., Lin, Q., Fang, J., Wang, H., Kwok, H., ... Chen, Z. (2019). Anti-spike
IgG Causes Severe Acute Lung Injury by Skewing Macrophage Responses during
Acute SARS-CoV Infection. JCI Insight 4(4): e123158.
https://doi.org/10.1172/jci.insight.123158.
Liu, M. A.
(2019). A Comparison of Plasmid DNA and mRNA as Vaccine Technologies
(Porównanie plazmidowego DNA i mRNA jako technologii szczepionek). Vaccines (Basel) 7(2): 37. https://doi.org/10.3390/vaccines7020037.
Liu, S.,
Hossinger, A., Gbbels, S., and Ina M. Vorberga, I. M. (2017). Prions on the
Run: How Extracellular Vesicles Serve as Delivery Vehicles for Self-templating
Protein Aggregates. Prion 11(2): 98-112. https://www.doi.org/10.1080/19336896.2017.1306162.
Liu, Y.,
Liu, J., Xia, H., Zhang, X., Fontes-Garfias, C. R., Swanson, K. A. ... Shi,
P.-Y. (2021). Neutralizing Activity of BNT162b2-Elicited Serum. N Engl J Med
384: 1466-1468. https://doi.org/10.1056/NEJMc2102017.
Louis, N.,
Evelegh, C., Graham, F. L. (1997) Cloning and Sequencing of the Cellular-Viral
Junctions from the Human Adenovirus Type 5 Transformed 293 Cell Line. Virology
233: 423-429. https://doi.org/10.1006/viro.1997.8597.
Lu, J., Lu,
G., Tan, S., Xia, J., Xiong, H., Yu, X. ... Lin, J. (2020). A COVID-19 mRNA
Vaccine Encoding SARS-CoV-2 Virus-like Particles Induces a Strong
Antiviral-like Immune Response in Mice. Cell Research 30: 936-939.
https://doi.org/10.1038/s41422-020-00392-7.
Lu, L., Li,
J., Moussaoui, M. & Boix, E. (2018). Immune Modulation by Human
Secreted RNases at the Extracellular Space (Modulacja immunologiczna przez
ludzkie wydzielane RNazy w przestrzeni pozakomórkowej). Frontiers in Immunology 9: 1012.
https://doi.org/10.3389/fimmu.2018.01012.
Lu, L. L.,
Suscovich, T. J., Fortune, S. M. & Alter G. (2018b). Beyond Binding:
Antibody Effector Functions in Infectious Diseases (Funkcje efektorowe
przeciwciał w chorobach zakaźnych). Nature Reviews Immunology18(1): 46-61.
https://doi.org/10.1038/nri.2017.106.
Lucchetti,
D., Santini, G., Perelli, L., Ricciardi-Tenore, C., Colella, F., Mores, N., ...
Montuschi, P. (2021). Detection and Characterization of Extracellular Vesicles
in Exhaled Breath Condensate and Sputum of COPD and Severe Asthma Patients.
European Respiratory Journal Apr 1; 2003024. [Epub ahead of print].
https://www.doi.org/10.1183/13993003.03024-2020.
Luganini,
A. & Gribaudo, G. (2020). Retroviruses of the Human Virobiota: The
Recycling of Viral Genes and the Resulting Advantages for Human Hosts During
Evolution. Frontiers in Microbiology 11: 1140.
https://doi.org/10.3389/fmicb.2020.01140.
Lyons-Weiler,
J. (2020). Pathogenic Priming Likely Contributes to Serious and Critical
Illness and Mortality in COVID-19 via Autoimmunity. Journal of Translational
Autoimmunity 3: 100051.
https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2589909020300186.
Mahose, E.
(2021) Covid-19: Booster Dose will be Needed in Autumn to Avoid Winter Surge,
Says Government Adviser. BMJ 372: n664. https://doi.org/10.1136/bmj.n664.
Marino, M.,
Scuderi, F., Provenzano, C. & Bartoccioni, E. (2011) Skeletal Muscle Cells:
from Local Inflammatory Response to Active Immunity. Gene Therapy 18: 109-116.
https://doi.org/10.1038/gt.2010.124.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 439
Matsuno, H., Yudoh, K., Katayama, R., Nakazawa, F., Uzuki,
M., Sawai, T., ... Kimura, T.
(2002). The Role of TNF-α
iin the Pathogenesis of Inflammation and Joint Destruction in Rheumatoid
Arthritis (RA): a Study using a Human RA/SCID Mouse Chimera. Rheumatology
(Oxford) 41(3): 329-37. https://doi.org/10.1093/rheumatology/41.3.329.
McClintock,
B. (1965). Components of Action of the Regulators Spm and Ac. Carnegie
Institution of Washington Year Book 64: 527-536.
http://repository.cshl.edu/id/eprint/34634/.
McNeil, M.
M., Weintraub, E. S., Duffy, J., Sukumaran, L., Jacobsen, S. J., Klein, N. P.
.... DeStefano, F. (2016). Risk of Anaphylaxis after Vaccination in Children
and Adults (Ryzyko anafilaksji po szczepieniu u dzieci i dorosłych). The
Journal of Allergy and Clinical Immunology 137(3): 868-78.
https://doi.org/10.1016/j.jaci.2015.07.048.
Mehta, N.,
Sales, R. M., Babagbemi, K., Levy, A. D., McGrath, A. L., Drotman, M. &
Dodelzon. K. (2021). Unilateral axillary Adenopathy in the setting of COVID-19
vaccine. Clinical Imaging 75: 12-15.
https://doi.org/10.1016/j.clinimag.2021.01.016.
Mi, S.,
Lee, X., Li, X., Veldman, G. M., Finnerty, H., Racie, L. ... McCoy, J. M.
(2000). Syncytin is a Captive Retroviral Envelope Protein Involved in Human
Placental Morphogenesis. Nature 403(6771): 785-9.
https://doi.org/10.1038/35001608.
Moderna.
mRNA Platform: Enabling Drug Discovery & Development. 2020.
https://www.modernatx.com/mrna-technology/mrna-platform-enabling-drug-discovery-development
Mohamed,
M., Lila, A. S., Shimizu, T., Alaaeldin, E., Hussein, A., Sarhan, H. A.,
Szebeni, J. & Ishida, T. (2019).PEGylated Liposomes: Immunological
Responses. Science and Technology of Advanced Materials 20(1): 710-724.
https://doi.org/10.1080/14686996.2019.1627174.
Morens, D.
M. (1994). Antibody-dependent Enhancement of Infection and the Pathogenesis of
Viral Disease. Clinical Infectious Diseases 19(3): 500-512,
https://doi.org/10.1093/clinids/19.3.500.
Mueller, B.
K., Subramaniam, S., and Senes, A. (2014). A Frequent, GxxxG-mediated,
Transmembrane Association Motif is Optimized for the Formation of Interhelical
Cα-H Hydrogen Bonds.
PNAS E888-E895. Proceedings of the Natural Academy of Sciences USA 111(10):
E888-95. https://doi.org/10.1073/pnas.1319944111.
National
Institutes of Health (11 grudnia 2020 r.). NIH-Moderna COVID-19 Vaccine Shows
Promising Interim. Results. NIH Record Vol. LXXII, No. 25. Pozyskano 27
stycznia 2021 r. z https://nihrecord.nih.gov/2020/12/11/nih-moderna-covid-19-vaccine-shows-promising-interim-results.
Navarra,
A., Albani, E., Castellano, S., Arruzzolo L., & Levi-Setti P. E. (2020).
Coronavirus Disease-19 Infection: Implications on Male Fertility and
Reproduction. Frontiers in Physiology 11: 574761.
https://www.doi.org/10.3389/fphys.2020.574761.
Ndeupen,
S., Qin, Z., Jacobsen, S., Estanbouli, H., Bouteau, A., & Igyártó, B.Z.
(2021) The mRNA-LNP Platform's Lipid Nanoparticle Component Used in Preclinical
Vaccine Studies is Highly Inflammatory. bioRxiv 2021.03.04.430128.
https://doi.org/10.1101/2021.03.04.430128.
Norling,
K., Bernasconi, V., Hernández, V. A., Parveen, N., Edwards, K., Lycke, N. Y.
... Bally. M. (2019). Gel Phase
1,2-Distearoyl-sn-glycero-3-phosphocholine-Based Liposomes Are Superior to
Fluid Phase Liposomes at Augmenting Both Antigen Presentation on Major
Histocompatibility Complex Class II and Costimulatory Molecule Display by
Dendritic Cells in Vitro. ACS Infectious Diseases 5(11): 1867-1878.
https://doi.org/10.1021/acsinfecdis.9b00189.
Oller, J.
W., Jr. (2010). The Antithesis of Entropy: Biosemiotic Communication from
Genetics to Human Language with Special Emphasis on the Immune Systems.
Entropia 12: 631-705. https://www.doi.org/10.3390/e12040631.
Palucka, A.
K., Blanck, J. P., Bennett, L., Pascual, V,, Banchereau, J. (2005)
Cross-regulation of TNF and IFN-α in Autoimmune Diseases. Proceedings of the National Academy of Sciences
USA 102: 3372-3377. https://doi.org/10.1073/pnas.0408506102.
Pellionisz,
A. J. (2012). Dekada fraktogenów: From Discovery to Utility - Proofs of Concept
Open Genome-Based Clinical Applications. International Journal of Systemics,
Cybernetics and Informatics 12-02: 17-28.
http://www.junkdna.com/pellionisz_decade_of_fractogene.pdf.
Peron, J. P. S. & Nakaya, H. (2020). Susceptibility of the Elderly to SARS-CoV-2
Infection: ACE-2 Overexpression, Shedding, and Antibody-dependent Enhancement
(ADE). Clinics (Sao Paulo) 75: e1912.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page |
440.
https://doi.org/10.6061/clinics/2020/e1912.
Pittoggi, C., Beraldi, R., Sciamanna, I., Barberi, L.,
Giordano, R., Magnano, A. R.& Spadafora C (2006). Generation of Biologically Active Retro-genes
upon Interaction of Mouse Spermatozoa with Exogenous DNA. Molecular
Reproduction and Development 73(10): 1239-46.
https://doi.org/10.1002/mrd.20550.
Povsic, T.
J., Lawrence, M. G., Lincoff, A. M., Mehran, R., Rusconi, C. P. ....
REGULATE-PCI Investigators. (2016). Pre-existing Anti-PEG Antibodies are Associated
with Severe Immediate Allergic Reactions to Pegnivacogin, a PEGylated Aptamer.
Journal of Allergy and Clinical Immunology 138(6): 1712-1715.
https://doi.org/10.1016/j.jaci.2016.04.058.
Pray, L. (2008) Transpozony, czyli skaczące geny: Not Junk
DNA? Nature Education 1(1):
32.
https://www.nature.com/scitable/topicpage/transposons-or-jumping-genes-not-junk-dna-1211/.
Prusiner,
S. B. (1982). Novel proteinaceous infectious particles cause scrapie Science
216(4542): 136-44. https://www.doi.org/10.1126/science.6801762.
Puga, I.,
Cols, M., Barra, C. M., He, B., Cassis, L., Gentile, M. ... Cerutti, A. (2011).
B Cell-helper Neutrophils Stimulate the Diversification and Production of
Immunoglobulin in the Marginal Zone of the Spleen. Natural Immunology 13(2): 170-80.
https://doi.org/10.1038/ni.2194.
Pushparajah,
D., Jimeneza, S., Wong, S., Alattas, H., Nafissi, N. & Slavcev, R. A.
(2021) Advances in Gene-Based Vaccine Platforms to Address the COVID-19
Pandemic. Advanced Drug Delivery Reviews 170: 113-141. https://doi.org/10.1016/j.addr.2021.01.003.
Rico-Campà,
A., Martínez-González, M. A., Alvarez-Alvarez, I., de Deus Mendonça, R., de la
Fuente-Arrillaga, C., Gómez-Donoso, C. & Bes-Rastrollo, M. (2019).
Association Between Consumption of Ultra-Processed Foods and All Cause
Mortality: SUN Prospective Cohort Study. Journal of Infection and Public Health
13(10): 1373-1380. https://doi.org/10.1016/j.jiph.2020.06.021.
Rocha, E.
P. C. & Danchin, A (2002) Base Composition Bias Might Result from
Competition for Metabolic
Sarohan, A.
R. (2020). COVID-19: Endogenous Retinoic Acid Theory and Retinoic Acid
Depletion Syndrome. Medical Hypotheses 144: 110250.
https://www.doi.org/10.1016/j.mehy.2020.110250.
Schiaffino,
M. T., Di Natale, M., García-Martínez, E., Navarro, J., Muñoz-Blanco, J. L.,
Demelo-Rodríguez, P., & Sánchez-Mateos, P. (2020). Immunoserologic
Detection and Diagnostic Relevance of Cross-reactive Autoantibodies in
Coronavirus Disease 2019 Patients. The Journal of Infectious Diseases, 222(9),
1439-1443. https://doi.org/10.1093/infdis/jiaa485.
Schlake,
T., Thess, A., Fotin-Mleczek, M. & Kallen, K.-J. (2012). Developing
mRNA-vaccine technologies, RNA Biology 9: 1319-1330.
https://doi.org/10.4161/rna.22269.
Sellaturay,
P., Nasser, S., & Ewan, P. (2020). Polyethylene Glycol (PEG)-Induced
Anaphylactic Reaction During Bowel Preparation. ACG Case Reports Journal 2(4)
216-217. https://doi.org/10.14309/crj.2015.63.
Sellaturay,
P., Nasser, S., & Ewan, P. (2020). Polyethylene Glycol-Induced Systemic
Allergic Reactions (Anaphylaxis). The Journal of Allergy and Clinical
Immunology: In Practice 9(2): 670-675.
https://doi.org/10.1016/j.jaip.2020.09.029.
Shaw, C.A.
(2021). The Age of COVID-19: Fear, Loathing, and the New Normal. International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 1: 98-142.
https://ijvtpr.com/index.php/IJVTPR/article/view/11.
Shukla, R.,
Ramasamy, V., Shanmugam, R. K., Ahuja, R. & Khanna, N. (2020).
Antibody-Dependent Enhancement: A Challenge for Developing a Safe Dengue
Vaccine. Frontiers in Cellular and Infection Microbiology 10: 572681.
https://doi.org/10.3389/fcimb.2020.572681.
Slimani,
Y., Abbassi, R., El Fatoiki, F. Z., Barrou, L., & Chiheb, S. (2021).
Systemic Lupus Erythematosus and Varicella-Like Rash following COVID-19 in a
Previously Healthy Patient. Journal of Medical Virology 93(2): 1184-1187.
https://doi.org/10.1002/jmv.26513.
Steele, E.
J., Gorczynski, R. M., Lindley, R. A., Liu, Y., Temple, R., Tokoro, G., ...
Wickramasinghe, , N. C. (2019). Lamarck and Panspermia - On the Efficient
Spread of Living Systems Throughout the Cosmos. Progress in Biophysics and
Molecular Biology 149: 10-32. https://doi.org/10.1016/j.pbiomolbio.2019.08.010.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 441
Steiner, J.
A., Angot, E., and Brundin, P. (2011). A Deadly Spread: Cellular Mechanisms of α-Synuclein Transfer. Cell Death and
Differentiation 18: 1425-1433. https://www.doi.org/10.1038/cdd.2011.53.
Stokes, A.,
Pion, J., Binazon, O., Laffont, B., Bigras, M., Dubois, G. ... Rodriguez L.-A.
(2020). Nonclinical Safety Assessment of Repeated Administration and
Biodistribution of a Novel Rabies Self-amplifying mRNA Vaccine in Rats.
Regulatory Toxicology and Pharmacology 113: 104648.
https://doi.org/10.1016/j.yrtph.2020.104648.
Su, J. R.,
Moro, P. L., Ng, C. S., Lewis, P. W., Said, M. A., & Cano, M.V. (2019).
Anaphylaxis after vaccination reported to theVaccine Adverse Event Reporting
System, 1990-2016.Journal of Allergy and Clinical Immunology 143(4): 1465-1473.
https://doi.org/10.1016/j.jaci.2018.12.1003.
Sun, R.-J.
& Shan, N.-N. (2019). Megakaryocytic Dysfunction in Immune Thrombocytopenia
is Linked to Autophagy Cancer Cell International 19: 59.
https://doi.org/10.1186/s12935-019-0779-0.
Suzuki, Y. J. & Gychka, S. G. (2021). SARS-CoV-2 Spike Protein Elicits Cell Signaling
in Human Host Cells: Implications for Possible Consequences of COVID-19
Vaccines. Vaccines 9: 36. https://doi.org/10.3390/vaccines9010036.
Suzuki, Y.
J. (2020). The Viral Protein Fragment Theory of COVID-19 Pathogenesis. Medical
Hypotheses 144: 110267. https://doi.org/10.1016/j.mehy.2020.110267.
Suzuki, Y.
J., Nikolaienko, S. I., Dibrova, V. A., Dibrova, Y. V., Vasylyk, V. M.,
Novikov, M. Y. ... Gychka, S. G. (2021). SARS-CoV-2 Spike Protein-Mediated Cell
Signaling in Lung Vascular Cells. Vascular Pharmacology 137: 106823.
https://doi.org/10.1016/j.vph.2020.106823.
Suzuki,
Y.J., Nikolaienko, S.I., Dibrova, V.A., Dibrova, Y.V., Vasylyk, V.M., Novikov,
M.Y. ... Gychka, S.G. (2020). SARS-CoV-2 Spike Protein-Mediated Cell Signaling
in Lung Vascular Cells. Vascular Pharmacology 137: 106823.
https://www.doi.org/10.1016/j.vph.2020.106823.
Takada, A.,
Feldmann, H., Ksiazek, T. G. & Kawaoka, Y. (2003). Antibody-Dependent
Enhancement of Ebola Virus Infection. Virology 77(13): 7539-7544.
https://doi.org/10.1128/JVI.77.13.7539-7544.2003.
Temin, H. M. i Mizutani, S. (1970). RNA-dependent DNA polymerase in virions of Rous
Sarcoma Virus. Nature 226: 1211-3. https://www.doi.org/10.1038/2261211a0.
Tetz, G. i
Tetz, V. (2020). SARS-CoV-2 Prion-Like Domains in Spike Proteins Enable Higher
Affinity to ACE2. Preprints 2020030422.
https://www.doi.org/10.20944/preprints202003.0422.v1.
Tetz, G.
and Tetz,V (2018). Prion-like Domains in Eukaryotic Viruses (Domeny
podobne do prionów w wirusach eukariotycznych). Scientific Reports 8: 8931.
https://doi.org/10.1038/s41598-018-27256-w.
U.S.
Department of Health and Human Services, Food and Drug Administration. Centrum
Oceny i Badań Biologicznych. (2020, czerwiec) Development and Licensure of Vaccines
to Prevent COVID-19 Guidance for Industry. Wyciągane 11 lutego 2021 r. z
https://www.fda.gov/regulatory-information/search-fda-guidance-documents/development-and-licensure-vaccines-prevent-covid-19.
Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (2021). Pfizer-BioNTech COVID-19 Vaccine EUA
Fact Sheet for Healthcare Providers Administering Vaccine (Vaccination
Providers). https://www.fda.gov/media/144413
Verma, S., Saksena, S. & Sadri-Ardekani, H. (2020). ACE2 Receptor Expression in Testes:
Implications in Coronavirus Disease 2019 Pathogenesis. Biology of Reproduction
103(3): 449-451. https://doi.org/10.1093/biolre/ioaa080.
Vlachoyiannopoulos,
P. G., Magira, E., Alexopoulos, H., Jahaj, E., Theophilopoulou, K., Kotanidou,
A., & Tzioufas, A. G. (2020). Autoantibodies Related to Systemic Autoimmune
Rheumatic Diseases in Severely Illients with COVID-19. Annals of the Rheumatic
Diseases 79(12): 1661-1663. http://dx.doi.org/10.1136/annrheumdis-2020-218009.
Vaidya, M. i Sugaya, K (2020). DNA Associated with Circulating Exosomes as a
Biomarker for Glioma. Genes 11: 1276.
https://www.doi.org/10.3390/genes11111276.
Vojdani,
A., & Kharrazian, D. (2020). Potential Antigenic Cross-Reactivity Between
SARS-CoV-2 and Human Tissue with a Possible Link to an Increase in Autoimmune
Diseases. Clinical Immunology (Orlando, Fla.) 217: 108480.
https://doi.org/10.1016/j.clim.2020.108480.
Vojdani,
A., Vojdani, E., & Kharrazian, D. (2021). Reaction of Human Monoclonal
Antibodies to SARS-CoV-2 Proteins
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page | 442
Tissue
Antigens: Implications for Autoimmune Diseases. Frontiers in Immunology 11:
3679. https://doi.org/10.3389/fimmu.2020.617089.
Wadhwa, A.,
Aljabbari, A., Lokras, A., Foged, C. & Thakur, A. (2020). Opportunities and
Challenges in the Delivery of mRNA-based Vaccines. Pharmaceutics 12(2): 102.
https://doi.org/10.3390/pharmaceutics12020102.
Wallukat,
G., Hohberger, B., Wenzel, K.,Fürst, J.,Schulze-Rothe, S., Wallukat, A. ...
Müller, J. (2021). Functional Autoantibodies against G-protein Coupled
Receptors in Patients with Persistent Post-COVID-19 Symptoms. Journal of
Translational Autoimmunity 4: 100100.
https://doi.org/10.1016/j.jtauto.2021.100100.
Walter, U.,
Tsiberidou, P., Kersten, M., Storch, A., and Lohle, M. (2018). Atrophy of the
Vagus Nerve in Parkinsons Disease Revealed by High-resolution Ultrasonography.
Frontiers in Neurology 9:805. https://www.doi.org/10.3389/fneur.2018.00805.
Wan, Y.,
Shang, J., Sun, S., Tai, W., Chen, J., Geng, Q., ... & Li, F. (2020).
Molecular Mechanism for Antibody-Dependent Enhancement of Coronavirus Entry.
Journal of virology, 94(5). https://doi.org/10.1128/JVI.02015-19.
Wang,
C.-Y., Ma, S., Bi, S.-J., Su,L., Huang, S.-Y. ... Peng, J. (2019). Enhancing
Autophagy Protects Platelets in Immune Thrombocytopenia Patients. Ann Transl
Med 7(7): 134. https://doi.org/10.21037/atm.2019.03.04.
Wang, Z.,
Troilo, P. J., Wang, X., Griffiths, T.G. II, Pacchione, S. J., Barnum, A. B.,
... Ledwith, B. J. (2004). Detection of integration of plasmid DNA into host
genomic DNA following intramuscular injection and electroporation. Gene Therapy
11: 711-721. https://doi.org/10.1038/sj.gt.3302213.
Wang,
Z.& Xu, X. (2020). ScRNA-seq Profiling of Human Testes Reveals the Presence
of the ACE2 Receptor, a Target for SARS-CoV-2 Infection in Spermatogonia,
Leydig and Sertoli Cells. Cells 9: 920. https://doi.org/10.3390/cells9040920.
Weickenmeier,
J., Jucker, M., Goriely, A., and Kuhl, E. (2019). A Physics-based Model
Explains the Prion-like Features of Neurodegeneration in Alzheimer's Disease,
Parkinson's Disease, and Amyotrophic Lateral Sclerosis. Journal of the
Mechanics and Physics of Solids 124: 264-281.
https://doi.org/10.1016/j.jmps.2018.10.013.
Weiner, A. M. (2002). SINEs i LINEs: Sztuka gryzienia ręki,
która cię karmi. Current
Opinions in Cell Biology 14(3): 343-50.
https://doi.org/10.1016/s0955-0674(02)00338-1.
Wikipedia
contributors. (2021, 13 lutego). ELISA. Retrieved February 16, 2021, from
Wikipedia, The Free Encyclopedia. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=ELISA&oldid=1006455262.
World
Health Organization (2021, January 19). mRNA-1273 Vaccine (Moderna) Against
COVID-19 Background Document: Draft Prepared by the Strategic Advisory Group of
Experts (SAGE) on Immunization Working Group on COVID-19 vaccines. Nr
WHO/2019-nCoV/vaccines/mRNA-1273/2021.1.
https://policycommons.net/artifacts/1424630/mrna-1273-vaccine-moderna-against-covid-19-background-document/
Światowa Organizacja Zdrowia. (2021, 14 stycznia).
Background document on mRNA vaccine BNT162b2 (Pfizer-BioNTech) against
COVID-19. Licencja: CC BY-NC-SA 3.0 IGO.
https://apps.who.int/iris/handle/10665/338671.
Wrapp, D.,
Wang, N., Corbett, K. S., Goldsmith, J. A., Hsieh, C.-L., Abiona, O. ...
Graham, B. S. (2020). Cryo-EM Structure of the 2019-nCoV Spike in the Prefusion
Conformation. Science 2020; 367: 1260-3.
https://doi.org/10.1126/science.abb2507.
Wu, F.,
Yan, R., Liu, M., Liu, Z., Wang, Y., Luan, D., ... Huang, J. (2020).
Antibody-Dependent Enhancement (ADE) of SARS-CoV-2 Infection in Recovered
COVID-19 Patients: Studies Based on Cellular and Structural Biology Analysis.
medRxiv preprint. https://doi.org/10.1101/2020.10.08.20209114.
Wylon, K.
Sabine Dölle, S., & Margitta Worm, M. (2016). Polyethylene Glycol as a
Cause of Anaphylaxis (Glikol polietylenowy jako przyczyna anafilaksji).
Allergy, Asthma & Clinical Immunology 12(1): 1-3.
https://doi.org/10.1186/s13223-016-0172-7.
Xu, S.,
Yang, K., Li, R. & Zhang, L. (2020) mRNA Vaccine Era -- Mechanisms, Drug
Platform and Clinical Prospection. International Journal of Molecular Science
21(18): 6582. https://doi.org/10.3390/ijms21186582.
Yang, Q.
& Lai, S. K. (2015). Anti-PEG Immunity: Emergence, Characteristics, and
Unaddressed Questions. Wiley Interdisciplinary Reviews: Nanomedicine and
Nanobiotechnology 7(5): 655-677.
International
Journal of Vaccine Theory, Practice, and Research 2(1), May 10, 2021 Page |
443.
https://doi.org/10.1002/wnan.1339.
Young, R.,
Bekele, T., Gunn, A., Chapman, N., Chowdhary, V., Corrigan, K., ... Yamey, G. (2018).
Developing New Health Technologies for Neglected Diseases: A Pipeline Portfolio
Review and Cost Model. Gates Open Res 2:23.
https://doi.org/10.12688/gatesopenres.12817.2.
Zaman, M. (2021). Nadchodzą kolejne dawki przypominające
szczepionki COVID - oto co należy wiedzieć.
https://www.msn.com/en-us/health/medical/covid-vaccine-booster-shots-are-coming-here-s-what-to-know/ar-BB1foY4s.
Dostęp 5/1/2021.
Zamani, B.,
Moeini Taba, S.-M. & Shayestehpour, M. (2021). Systemic Lupus Erythematosus
Manifestation following COVID-19: A Case Report. Journal of Medical Case
Reports 15(1): 1-4. https://doi.org/10.1186/s13256-020-02582-8.
Zeng, C.,
Zhang, C, Walker, P. G. & Dong, Y. (2020). Formulation and Delivery Technologies
for mRNA Vaccines. Current Topics in Microbiology and Immunology June 2. [Epub
ahead of print]. https://doi.org/10.1007/82_2020_217.
Zhang, L.,
Richards, A., Barrasa, M, I., Hughes, S. H., Young, R. A. & Jaenisch, R.
(2021). Reverse-transcribed SARS-CoV-2 RNA can Integrate into the Genome of
Cultured Human Cells and can be Expressed in Patient-derived Tissues.
Proceedings of the National Academy of Sciences 118(21): e2105968118.
https://doi.org/10.1073/pnas.2105968118.
Zhang, X.
W. & Yap, Y. L. (2004). The 3D Structure Analysis of SARS-CoV S1 Protein
Reveals a Link to Influenza Virus Neuraminidase and Implications for Drug and
Antibody Discovery. Theochemistry 681(1): 137-141.
https://doi.org/10.1016/j.theochem.2004.04.065.
Zhou,
Z.-H., Stone, C. A., Jr, Jakubovic, B., Phillips, E. J., Sussman, G., Park,
J.-M.. ... Kozlowski, S. (2020). Anti-PEG IgE in Anaphylaxis Associated with
Polyethylene Glycol. The Journal of Allergy and Clinical Immunology in Practice
;9(4): 1731-1733.e3. https://doi.org/10.1016/j.jaip.2020.11.011.
Zimmer, C.,
Corum, J., Wee, S.-L. Coronavirus Vaccine Tracker. New York Times. Uaktualnione
28 stycznia 2021.
https://www.nytimes.com/interactive/2020/science/coronavirus-vaccine-tracker.html.
Zuo, Y.,
Estes, S. K., Ali, R. A., Gandhi, A. A., Yalavarthi, S., Shi, H., ... &
Knight, J. S. (2020). Prothrombotic Autoantibodies in Serum from Patients
Hospitalized with COVID-19. Science Translational Medicine, 12(570): eabd3876.
https://doi.org/10.1126/scitranslmed.abd3876.
Zastrzeżenia
prawne
Informacje zawarte na stronie internetowej i w IJVTPR nie są
przeznaczone do diagnozowania, zalecania leczenia, zapobiegania lub leczenia
jakichkolwiek ludzkich schorzeń lub procedur medycznych, które mogą być w
jakikolwiek sposób przywoływane. Użytkownicy i czytelnicy, którzy mogą być
rodzicami, opiekunami, opiekunami, klinicystami lub krewnymi osób dotkniętych
jakimikolwiek chorobliwymi stanami, procedurami lub protokołami, o których może
być mowa, muszą kierować się własnym osądem dotyczącym konkretnych zastosowań.
Autorzy, redaktorzy i osoby związane w jakikolwiek sposób z witryną internetową
i/lub czasopismem zrzekają się wszelkiej odpowiedzialności wobec jakiejkolwiek
osoby lub podmiotu za jakiekolwiek szkody, straty finansowe, obrażenia fizyczne
lub inne kary, które mogą wynikać z jakiegokolwiek wykorzystania lub
zastosowania w jakimkolwiek kontekście informacji, wniosków, wyników badań,
opinii, błędów lub jakichkolwiek stwierdzeń zawartych na stronie internetowej
lub w IJVTPR. Prezentowany materiał jest swobodnie oferowany wszystkim
użytkownikom, którzy mogą zainteresować się jego zbadaniem, ale to, w jaki
sposób zdecydują się oni zastosować jakąkolwiek jego część, jest wyłączną
odpowiedzialnością oglądającego/użytkownika. Jeśli materiał jest cytowany lub
przedrukowywany, użytkownicy są proszeni o podanie źródła/autora i dostosowanie
się do niekomercyjnych, bez pochodnych, wymagań licencji Creative Commons
License 4.0 NC ND.
Komentarze
Prześlij komentarz